- 121 -

hij zich kon stoten. Stilaan werd hij bedrevener en begon hij vlugger te vorderen door met de armen naar alle richtingen te molenwieken, om aldus op tijd aan te komen. Vanaf punt B begon hij bovendien de rechterwand af te tasten en de doorgangen te tellen. "Miljaaaarde!" hoorde hij iemand vóór zich in de verte kermen. Die was ongetwijfeld hard tegen een hindernis gebotst. Bij henry liep echter alles vlot, zelfs toen hij aan het kabbelend beekje kwam. Hier werd in feite eens te meer getest of henry voldoende vertrouwen had in z'n overste, in dit geval: de instructeur. Vermits deze duidelijk op de hoogte was van het grondplan, was dit voor henry geen probleem. Hij hoorde het water duidelijk klotsen, boog zich voorover om te voelen waar de oever begon, deed een grote stap zijwaarts naar rechts, sprong dan in de donker vooruit en... oef, hij stond aan de overkant. Na nog een hindernis onderscheidde hij het daglicht in de verte, waar hij door de luitenant werd verwelkomd.

DEATH  RIDE

Na de 'piste du risque' en de 'Vertige' was de 'Death Ride' eigenlijk maar een lachertje. Samen met zijn wapenbroeders stond henry op een plateautje, vijfenveertig meter hoog werd gezegd. Van daar vertrokken twee touwen parallel naar beneden, waar de ene vastgebonden was aan een boom. De andere werd er vastgehouden door een para-instructeur, die een eind van de boom af stond.

Beneden zag henry net een stoomtrein voorbijrijden, richting Namur. Toen het zijn beurt was, merkte hij de kerk onder hem op. En ook de paracommando die verantwoordelijk was voor de afremming: als die de parallelle touwen daar niet ver genoeg uit elkaar hield, ging henry met z'n klieken en klakken tegen die boom gesmeerd geraken. Beneden stonden zijn vrienden te kijken, die reeds de 'dodenrit' hadden volbracht.

Hij greep het handvat vast, trok zijn benen wat in en hoepla, daar suisde hij naar beneden. 't Ging vlugger dan met een lift. En plezant dat dit was... tenminste als zoals hier de afremming goed gebeurde...