- 152 -
een mannelijke dokter de bevalling doet: de echtgenoot én de vader én de broers van de zwangere moslima komen dan agressief het ziekenhuis binnen en eisen een vrouwelijke dokter.
Hoe is zo'n houding te verklaren?
Hun gedraging steunt op jaloezie. Ik vernam dat ze nog liever hun vrouw zouden laten sterven. Ongehoord. Een potpourri van fanatieke jaloezie en fanatieke godsdienst geeft moorddadig gedrag. Het verplegend personeel kan hen enkel van gedachte doen veranderen door er op te wijzen dat hun kind hierbij ook zal doodgaan. Dokters en verplegers vertelden me hoe moslims op hun barende vrouw kropen "om de geboorte te bevorderen". Kortom, twee verschillende beschavingen, niet te combineren. Kijk maar hoe ze hun vrouwen verplichten zich te verplaatsen: in boerka of met hoofddeksel. Mensonwaardig. Onderdrukking van en bescherming voor de vrouw in één.
Ik heb vernomen dat je kind in de Sint-Vincentiuskliniek van Gent is geboren. Was het gezond?
Monique werkte in dat ziekenhuis en wilde daarom dáár bevallen. Ons zoontje woog drie en een halve kilo en was gezond. De eerste momenten waren nochtans spannend, want het kind begon niet te schreien. De dokter liet direct Monique, die ondertussen wakker was geworden, liggen en behandelde het in een zijkamertje. 't Begon daar na enkele bange momenten luidop te huilen. Gelukkig!
Ik weet dat je zoon Sven heet. Wie koos die naam?
Monique en ik hadden afgesproken dat zij de naam mocht kiezen als het een meisje was en ik als het een jongen was. 'k Heb tijdens mijn studies veel boeken gelezen. Als twaalfjarige had ik bewondering voor Robinson Crusoë en Robin Hood. Een andere held uit mijn jeugd was de avonturier Sven Hedin. Ik hoopte dat mijn zoon even dapper zou worden. Daarom die naam, kort en krachtig.
Heb je de geboorte gevierd?
Dat mijn zoontje later een groot probleemgeval zou worden en dat Madam Moeilijk hierin een verfoeilijke rol zou spelen, daar had ik toen nog geen flauw benul van. Ikzelf ben in een aangename familiesfeer opgegroeid en kon me niet inbeelden dat er iets mis kon lopen als ik als vader mijn uiterste best deed voor mijn kind en gezin. Mijn vrouw en het schoon boeleke met donkere ogen dat daar in zijn bedje lag, afgeschermd voor de bezoekers door glas, moesten gevierd worden. Die tweede oktoberdag werd dus een zware dag voor mij en mijn familieleden: we deden alle cafés in 't centrum van Gent en ik zag in zeemachtuniform het Belfort van alle kanten.
En je vrouw?
Zij moest in de kliniek blijven. In die tijd moesten de moeders na de bevalling minstens elf dagen in bed blijven. Het kind werd gans die tijd door verpleegsters verzorgd en de moeder werd goed op de hoogte gebracht hoe ze haar kind moest behandelen.
