|
- 155 - |
|||||
|
HOOFDSTUK XXII
HET LEVEN IN LTZ BILLET (1e deel) |
"Hippies veranderden in deftige matrozen"
|
||||
|
HET LEVEN BINNEN DE MARINEBASIS Gedurende drie jaar, meer bepaald tot in augustus 1971, voerde henry als tweede commandant het bevel over de DIP. Hij was eerbiedig en loyaal tegenover zijn oversten; streng maar correct en vol medeleven met zijn ondergeschikten. In zijn vrije tijd ontpopte hij zich alras tot een plezante officier en niemand kon vermoeden welke moeilijke periode hij in het onderwijs had doorgebracht. Eens verbaasde hij 's middags de officieren met zijn "Johnnie Walker Red Label-efforke": tijdens een wedstrijd in de wardroom met een commandant dronk henry negen wisky's in een klein halfuurtje en zette nadien zijn werk normaal verder zonder dat er ook maar één van zijn ondergeschikten iets abnormaal bemerkte. Zijn leuze was: "Als ge tegen geen tien pinten kunt, drink er dan maar negen. En als ge tegen geen vier pinten kunt, drink er dan maar drie." In tegenstelling tot de burgerij was dronkenschap in het leger een verzwarende omstandigheid en henry paste dit grondig toe tijdens het VEC, voorbereid door Edgard. Dagelijks stond om halfelf een rijtje matrozen vóór zijn bureau te wachten, deels om een gunst te vragen, deels om gestraft te worden wegens foutief gedrag. Maar door de gestrengheid was het zelden dat dronkenschap een rol had gespeeld. En van drugs was er helemaal nog geen sprake. Ook sommige onderofficieren moesten in toom worden gehouden en luitenant henry was het zowat gewoon dat wekelijks één van zijn instructeurs op het rapport moest verschijnen.
Nog
steeds vertrokken tweehonderdvijftig à driehonderd matrozen telkens na iets
minder dan twee maanden uit de DIP naar hun respectievelijke
specialistenopleidingen, om vervolgens een functie te krijgen op de schepen
of aan wal. Comdip en henry smukten het vertrek van
de "anciens" telkenmale op met een defilé in de marinebasis, waarna
de "vrek", zoals één van de bijnamen van de fotograaf luidde, van
elk peloton een herinneringsfoto nam. Hierdoor
floreerden er na drie jaar bij allerlei families zo'n
vijfduizend foto's rond met luitenant henry op kop. De 'vrek' had veel
succes. Elke matroos had tijdens zijn eerste opleiding wel het een en ander
beleefd met zijn makkers en wilde zo'n foto
als aandenken. Maar daarvoor moest hij dik betalen.
|
|||||
|
|
|||||
