- 241 -
Olala! Bespeur ik daar geen dreigend ondertoontje? Wat waren die redenen?
Onrechtstreeks was ze de oorzaak waarom op 29 juli 1972 mijn rechterringvinger gedeeltelijk werd verpletterd.
Je vinger verpletterd?
Niet volledig, hé. Enkel het onderste vingerlid. Het kootje was in zeven stukjes gebroken en het lid had de vorm van een brede, ronde schijf, die zo plat was als het sigarettenpapier, waarin mijn grootvader zijn tabak rolde. Mijn vinger geleek goed op zo'n zuignapvinger van een boomkikvors... maar wel groter en in een ander kleurtje.
En dat rond de tijd dat jij begon te schilderen!
Ja, in de maand nadat ik begon te schilderen, ja.
En je bent toch rechtshandig?
Ja, maar dat ongeluk ging mijn goesting om te beginnen schilderen niet tegenhouden. 'k Had al genoeg jaren verloren! Van de dokter moest ik wel achttien dagen thuis blijven. Mijn vinger zat omzwachteld in een metalen omhulsel en ik moest met mijn linkerhand schrijven. Dat was geen handschrift meer, haha, dat waren hanenpoten.
Je kunt er nog mee lachen ook.
Ja, maar 'k verzeker u, tóén kon ik er niet mee lachen. Tijdens de operatie verzachtte de aanblik van twee mooie verpleegsters mijn toestand en 'k zal gans mijn leven het liedje niet vergeten, dat tijdens de operatie zachtjes op de achtergrond weerklonk.
En dat was?
'Popcorn'. Een verdoofde vinger, een glimlachende chirurg, een speels liedje en aan weerskanten een beeldmooie verpleegster, wat wil je nog meer?
Wie was die chirurg?
Dokter De Muynck. Een jonge chirurg. Ik ben hem eeuwig dankbaar voor zijn prestatie.
Vanuit mijn zetel merk ik niets abnormaal aan je vinger.
Je mag gerust dichter komen. Kijk, die chirurg is ronduit begaafd. Je merkt er niets meer van. Zulke mensen zouden door de maatschappij en de media veel meer moeten gewaardeerd worden dan die sprinkhanen, die veel te veel geld krijgen om op een podium achter hun micro al krijsend voortdurend op en neer te springen en hierbij denken dat ze een prachtig stukske muziek en dans tentoonspreiden. Dat is geen kunst meer. Ik weet het, 't is nodig dat mensen zich amuseren. Maar fans, die honderden euro's aan die zogenaamde zangers besteden om hun gehoor te laten kapotmaken, zien spijtig genoeg meestal te laat hun stommiteit in als een dokter hen uit de nood moet helpen. Ze zouden beter goede schilderijen bestuderen... of kopen, ze zouden wijzer worden.
Over kunst gesproken...
Ik zou het duizend keer herhalen: muziek is voor mij de hoogste vorm van kunst. Ze treft ons diep. Ze beroert rechtstreeks de ziel, ze bezielt het gevoel. Ik bedoel wel de goede muziek, hé. Overdag speelt bij mij steeds muziek op de achtergrond.
