- 381 -

Was het dan zo erg?

Nee, nog erger! La Belle zat in een web verstrikt, waaruit ze zich op allerlei manieren trachtte te bevrijden. En daarvan wist ik niets. Vanaf de eerste week kwam ze regelmatig in mijn bureau en vertelde... Soms vroeg ze om mij onder vier ogen te mogen spreken. Bij stukjes en beetjes werd het me duidelijk: ze moest zich koste wat kost uit haar benarde situatie losrukken of het ging mislopen met haar.

*****************

<<<<< De Mata-Hari Legende  115 cm x 80 cm <<<<<

henry maakte zijn Expressieve schilderij over Mata-Hari op 19 december 1982, omdat het toen juist 65 jaar geleden was dat zij door de Fransen werd gefusilleerd. Hij schilderde dit kort voordat La Belle bij hem in dienst kwam, diep geschokt omdat een vuurpeloton van mannen zo'n mooie vrouw kon neerknallen. Hij was ervan overtuigd dat ze uit jaloezie door de mannenwereld werd vermoord en niet omdat ze een spionne was. "Jaloezie is op de wereld het groot kwaad waaruit het grootste leed ontstaat." Op het doek zette henry een echte oesterschelp mét parel op de plaats van het hart; de vulva schreeuwt het uit naar de rood-wit-blauwe geweren.

*****************

Dat moet zwaar geweest zijn voor jou, want je zat altijd erg in met iedereen voor wie je verantwoordelijk was. Allee, vertel!

Ja, dat was zo. Ze was gescheiden en had een kind. Om haar problemen als gescheiden moeder te kunnen oplossen, vroeg ze me al vanaf de eerste week zo nu en dan om wat later te mogen beginnen of vroeger te mogen vertrekken. Ik gaf haar telkens de toestemming. Ze vertelde me ook dat ze financiële problemen had. Ik gaf haar dan wat geld. Om haar moreel hoog te houden, legde ik op de Secretaressedag een mooi bloemstuk op haar bureau.

Olala! Al dat vrijaf, geld, bloemstuk... kwam daar geen geroddel van?

Niet dat ik weet. Ik heb alleszins niets in die zin vernomen. Moest het wel zo geweest zijn, dan zou het me zeker niets kunnen schelen. Ik voelde me voor haar verantwoordelijk en daarmee basta. Naar eer en geweten: ik had me niets te verwijten. Mijn stelling is altijd duidelijk geweest: begin nooit een relatie met een ondergeschikte! Het kan niet anders of met zoiets moet het verkeerd aflopen. Ik heb zo eens een damar gehad, die per se eens met mij wilde gaan eten. Ik heb haar meegenomen naar een chic restaurant en na het viergangenmenu netjes teruggebracht naar het ministerie.