- 382 -

Dat is toch riskant.

Ik hou van risico's, zolang ik er maar iets goeds mee bereik. Anders was ik geen marinier geworden. In dit geval had ik een dame, die bij de marine haar uiterste best deed, een gelukkige dag bezorgd. Ze kon prat gaan op een etentje met een officier.

Zo ben je nu eenmaal. Maar laat ons terugkeren naar La Belle.

Ze had een grote misstap begaan en die ging haar noodlottig worden. Ik voelde het toen al. Om te beginnen: ze leefde met een extreem jaloerse partner. Hij kwam zelfs tijdens de werkuren naar mijn 'schip', zogenaamd om me even te spreken, maar in werkelijkheid was het om haar en onze houding tegenover haar te controleren. Onze gesprekken verliepen in het Frans, want ook hij kende geen jota van het Nederlands. Hij kwam telkens op 't onverwachts.

Kon dat zomaar?

Aan de receptie liet hij zich inschrijven als bezoeker, bezoeker voor commandant henry. Onder begeleiding liet ik hem dan bij mij brengen. Ik ontving hem vriendelijk, maar daarna zat hij daar, schuin tegenover mij, en stal eigenlijk mijn tijd door langdurig over koetjes en kalfjes te babbelen. De derde keer werd hij gewaar dat zijn leuterpraat op mijn triep begon te werken en vertrouwde me toe, dat ik steeds naar zijn werk mocht telefoneren als er een probleem was met La Belle.

Eindelijk was je van hem verlost.

Nee, hoor. Kort nadien was hij daar terug. Op ons ministerie kon ik hem natuurlijk als persona non grata opgeven. Automatisch gingen de drie achtereenvolgende wachtposten hem dan beletten om binnen te komen. Of ik kon hem keer op keer weigeren als hij zich bij de receptie vertoonde, waar de militaire politie de wacht hield. Maar je weet maar nooit of hij iets belangrijks had mee te delen.

Jullie werden daar op het Ministerie van Defensie wel goed afgeschermd, hé.

Dat is toch normaal voor een Generale Staf ofte ministerie die baas is over het leger.

Wie was die partner van La Belle eigenlijk?

Zowel van hem als van haar kwam ik alles over hen te weten, zelfs zonder dat ik naar die informatie moest hengelen. Hij vond zichzelf een zeer belangrijk personage: hij oversteeg zijn dagelijkse sleur van bankbediende door voor de politie undercover binnen te dringen in het crimineel milieu. Dat vertelde hij te pas en te onpas. Hiermee maakte hij diepe indruk op La Belle, zo merkte ik. Hij was getrouwd geweest met een vrouw, die zijn directe baas was in een bank. Hij had haar laten zitten om met La Belle te gaan samenwonen, maar was wel blijven werken in die bank. 'k Moet je zeker geen tekeningetje maken van de geladen atmosfeer die in die bank heerste.