- 424 -
toen zó heftig en mompelde zoiets als: "Goede dag, goe... goedag". En terwijl ik glimlachend gentlemanlike even de hoed lichtte, duikelde ze stante pede pardoes in haar autootje en scheerde zich zo snel als de bliksem weg.
Zij dacht voorzeker, dat je een gek was die uit K13 aan het ontsnappen was.
Natuurlijk. Ik ben me zelfs in Blok K12 in de eerste de beste toiletspiegel eens gaan bekijken en ik begreep ze volmondig.
En hebben je verpleegsters dat ook gezien vanop de achtste verdieping?
Neen, dat niet, want dat gebeurde aan een andere kant van K12. Maar ik heb het aan hen wel verteld. Zij zijn dan in een onbedaarlijke lach uitgebarsten en kort nadien wist gans K12 dat. En lachen dat ze deden!
Heb je op je werk ook over dat voorval verteld?
Nu, na al die jaren, weet ik dat niet zeker meer, maar dat zal wel, want ik hou van humor. Mijn manschappen wisten dat en stuurden me zelfs een plezant kaartje. Trouwens, ik kreeg in het UZG regelmatig bezoek uit het Ministerie. Zowel van officieren als van onderofficieren. De commandant Roger Van Ransbeek bijvoorbeeld, die nadien in de Zeemacht is opgeklommen tot fregatkapitein, kwam me bezoeken in naam van het Hoger Commando van de Zeemacht.
Roger Van Ransbeek? Maar is dat niet die bekende schrijver?
Maar natuurlijk, zeer bekend. Zowel een uitstekende auteur als een gedreven scenarist. Zowel voor de televisie als voor het toneel. Hij kwam op bezoek terwijl ik juist in de gang aan het rondslenteren was en kwam me in naam van de admiraliteit een boek schenken. Ik herinner me nog levendig het modern kerstverhaal dat Van Ransbeek schreef over een kindje, dat op de autostrade werd geboren. Ik zag dit op televisie in de kerstperiode. Zeer aandoenlijk. Overigens, al zijn werken treffen de mensen diep in het gemoed.
Eigenlijk zijn jullie dan zielsverwanten.
Dat klopt. Van zodra we elkaar kenden, voelden we ons tot elkaar aangetrokken. Niet moeilijk: allebei zeemachtofficier en híj een auteur, ík een kunstschilder. En beiden beoefenden we de schone kunsten met de zelfde passie!
Je had duidelijk het hart van de admiraliteit veroverd.
Haha, over 'het hart' gesproken, hé. Maar je hebt gelijk: zoiets doet wel deugd, ja. Ik kreeg zelfs twee brieven van de ZS1, kapitein-ter-zee De Swert, een vierbander dus en, zoals je al weet, in die periode de hoogste personeelschef van de Zeemacht met vierduizend vijfhonderd man. Hier, zie maar: één van die brieven had hij zelfs eigenhandig geschreven!
Ja. En ik merk, dat hij die twee weken later dan de getypte naar jou stuurde en dat hij het daarin niet over je infarct heeft, doch over een longontsteking. Had jij dan ook nog een longontsteking?
Een longembolie. Professor Pannier en zijn team concludeerden, dat ik het hartinfarct had gekregen door te veel stress op mijn werk. Maar omdat ik zeer stressbestendig was, zag ik nooit een probleem. Ik genoot volop van het leven en toen mijn tikker het begaf, was de reactie van mijn collega's: "Hoe kan henry, die altijd lacht en altijd vriendelijk is en blijkbaar leeft zonder enige bekommernis, hoe kan zo'n henry nu een hartinfarct hebben?!"
