- 475 -
DEEL 6 henry  EN  ZIJN  VRIEND  JO Ondertussen vergat hij ook zijn vrienden niet. Daar was bijvoorbeeld Jo. 1MC Jo was de delicate verbindingsman tussen de marinedokters en het marinepersoneel. 'Den Jo", zoals ze hem met vriendelijke schouderklopjes bleven noemen. En ze wisten waarom: hij had hen in zijn lange carrière erg goed geholpen om vele marinemensen te ondersteunen. Helpen en nog eens helpen, dát was zijn leuze. Maar nu was het zover: hij ging binnenkort met pensioen. Dat had henry zien aankomen. "Jo," had hij op zekere dag gezegd, "ik zou u graag portretteren. Daar wil ik nu eens werk van maken, zie." Maar de altruïstische Jo knikte enkele keren begrijpend met het hoofd en schudde daarna langzaam van nee. "Commandant," antwoordde hij, "uw woorden doen mijn hart deugd. Maar u zoudt me nog een groter plezier doen met een schilderij van mijn vader. Kijk," vervolgde hij terwijl hij zijn portefeuille uit de binnenzak van zijn vest haalde, "kijk, het moet nu juist lukken dat ik hier een foto heb van mijn papa in z'n prille jeugd. Hij was afkomstig uit Bretagne. Een lieve vader. Hij vestigde zich in Vlaanderen. Hier is hij gestorven. Ik zag hem enorm graag. Kunt u met die foto iets doen? 'Een Vlaamse Bretoen' zou een mooie titel zijn." Met eerbied bekeek henryEC het oude verfomfaaide fotootje. "Ja, Jo, meer heb ik niet nodig. 'k Zal er mijn werk van maken, zodat iedereen met een gevoel van bewondering naar hem zal blijven kijken." Jo kreeg bijna de tranen in zijn ogen. <<<<<<<<< EEN  VLAAMSE  BRETOEN 2 juli 1989 60 cm x 120 cm   <<<<<<<<< "Dank u, commandant, ik dank u", antwoordde de altijd beleefde Jo. Voor alle zekerheid was henry tijdig aan het schilderij begonnen en voltooide het drie maanden vooraleer het als afscheidsgeschenk aan Jo afgegeven werd.