- 489 -
Van 22 september tot 1 oktober 1989 huurden de Expressieven op de internationale expositie in Libramont een expositieruimte van tien meter. Tijdens die anderhalve week moest henry arbitreren in een paar geschillen tussen de Expressieven. Dat overtuigde hem eens temeer dat een harmonieuze samenwerking tussen kunstenaars meestal een utopie is. "Kijk maar naar Vincent van Gogh en Paul Gauguin", dacht hij. "Het is de eerste keer, maar ook de laatste keer, dat ik voor mijn volgelingen zoiets inricht. In 't vervolg moet ik ze gescheiden houden", nam hij zich voor.    <<<<<    henry en Rob    <<<<< In het jaar dat aan de Golfoorlog voorafging kwamen de Expressieven weerom fel in de aandacht. Na de expositie in Libramont begon men zich in het buitenland zeer te interesseren voor henry en zijn kunstrichting. Vooral Duitsland drong zich hierbij op de voorgrond. Bovendien werd de Vader der Expressieven opgenomen in enkele biografische encyclopedieën. Twee van zijn typische uitspraken waren: “Schilderen verlicht me” en “Een dag waarin ik kan schilderen is voor mij geen verloren dag”. Als op 10 april 1990 de Gentse Schepen van Cultuur de eerste prijs uitreikte aan Robert Van Ronsse - toen de belangrijkste volgeling van henry - werd dit meteen aangezien voor de officialisering van de Expressieven, een grootse dag voor deze kunstschool. De overhandiging op die dag van de trofee aan Rob - zoals Robert beter gekend stond in de kunstwereld - gebeurde om halfelf in de historisch vermaarde ‘Zaal met de Twee Haarden’ van de Gentse Sint-Pietersabdij in aanwezigheid van vijfentwintig belangstellenden en drie vertegenwoordigers van de pers en de radio. Daarna werd er de ganse dag gevierd op restaurant en in menig café. De vreugde bij de Expressieven kon niet op toen reeds kort nadien opvallend mooie artikels verschenen in enkele dagbladen en henry in een interview op radio BRT2 uitleg mocht verschaffen over de Expressieven. Nadien ontving henry zowel thuis als in de Zeemacht van overal felicitaties.