- 493 -
Achter de schermen vernam henry dat KTZ Verhulst met zijn relaties de meeste kans had om de volgende admiraal te worden en daardoor de volgende stafchef van de Zeemacht ging zijn. “Dat zou dan de tweede keer zijn dat mijn baas uit de boot valt,” dacht henry, “en dat mag niet. Hmm… Maar als KTZ Herteleer nu eens als alom geprezen leider van een oorlog het eerst bevorderd zou worden tot admiraal om daarna in een volgende stap om de zelfde reden stafchef te worden van het leger, komt de functie van stafchef van de Zeemacht opnieuw vrij en moet men wel KTZ Verhulst tot admiraal bevorderen om de leiding van de Zeemacht op zich te nemen. En dan is iedereen content. Dan heeft zo’n oorlog toch nog iets positiefs opgebracht.” Telkens en telkens weer begon henry er dan ook de journalisten op te wijzen, dat alles wat ze zagen onder de zeer bekwame leiding gebeurde van KTZ Herteleer. En dat was niet gelogen. “Een zeer intelligent, verstandig en bedachtzaam man.” In enkele gevallen bracht hij hen zelfs volgens zijn derde richtlijn tot bij hem of kwam KTZ Herteleer zelf tot op de kade om hen te woord te staan. Na de Golfoorlog zou blijken dat henry in zijn opzet was geslaagd en dat het leger voor de allereerste keer als stafchef een admiraal kreeg. Maar zover was het nog niet. 1LZ henry had op het einde van zijn militaire loopbaan nochtans nog gedacht, dat hij de eerste generatie van zijn geslacht zou zijn die geen oorlog moest meemaken. “Hoessein is geen dommerik,” schreef hij, “en ziet volgens mij best in, dat hij in een oorlog uiteindelijk het onderspit met z’n dood, net zoals Hitler destijds, zal moeten bekopen. Dit is mijn enige hoop dat een oorlog zal uitblijven.” Maar de Golfoorlog naderde toch en dan nog met rasse schreden. Reeds op 23 augustus 1990 werd het voor de militairen duidelijk dat een oorlog onvermijdelijk was geworden. Saddam Hoessein weigerde uit Koeweit te vertrekken en dreef de confrontatie met het Westen op de spits. Hij nam zesduizend buitenlanders gevangen om ze te gebruiken als schild tegen mogelijke aanvallen, toonde op de televisie enkele van hun gegijzelde kinderen en omsingelde de ambassades van vele landen, onder andere van Amerika, Engeland en België. Ook stelde hij een ultimatum: bij niet-inwilliging van zijn eisen zouden zijn troepen de ambassades binnendringen. Uit zijn eigen bevolking van vijftien miljoen inwoners had hij ondertussen in ijltempo een leger van vijf miljoen militairen op de been gebracht en hij dreigde zelfs chemische wapens in te zetten. Intussen waren de Zinnia en twee mijnenjagers op weg naar dat onheilspellend gebied. Om de familiebanden tussen deze opvarenden en hun verwanten stevig te houden, richtte de Zeemacht al op woensdagnamiddag 12 september 1990 zijn allereerste ‘Familiedag’ in. Een prima initiatief en op dat moment een uniek feit in de annalen van het Belgisch leger. De bedoeling was dat de krijgers in nauw contact konden blijven met hun dierbaren. De pr-officier henry had de organisatie goed onder controle. Driehonderd familieleden stroomden die namiddag toe in de grote cinemazaal van de Marinebasis Zeebrugge, waar ze na een welkomstwoord van Admiraal De Wilde uitvoerig uitleg kregen van KTZ Herteleer, die met dia’s en een op het schip recent opgenomen videofilm van vijftig minuten het leven aan boord toonde van hun geliefden. Vreugdekreten weerklonken in de zaal, zoals: “Oh, dat is mijn papa!” en “Kijk, mijn man!” Commandant henry en de andere officieren genoten van de reacties. Daarna was er voor de familieleden de mogelijkheid om groeten uit te wisselen met hun ‘jongens’ via de BRT-wereldomroep en om te genieten van warme koffie en gevulde sandwiches. Ook had henry ervoor gezorgd dat, mits het opsturen van een gepaste videocassette, gratis een dubbel van de film kon worden verkregen. Mits betaling van de onkosten konden ook dubbels van de dia’s worden bekomen. Kortom, een hele organisatie en weerom waren de admiraal , de COM en ZS1/IRP FKP Van Ransbeek enorm opgetogen en beloofden ze alle steun aan henry. In de volgende maanden werden de ‘Familiedagen van Zeebrugge’’ een heus begrip. De Landmacht en de Luchtmacht keken nauwkeurig toe om dit in de toekomst ook te doen voor het geval dat zij in het buitenland ten strijde moesten trekken.