- 495 -
Maar ondertussen was de bemanning van de Aster woedend geworden op de pers. Commandant henry wees de journalisten daarop, doch die luisterden er alleen maar eens naar en bliezen hun sensatiezucht nieuw leven in. De grote weerbots kwam echter uit een totaal onverwachte hoek: van JS, de stafchef van het leger in hoogst eigen persoon. Deze begon er zich mee te bemoeien. Toen op 4 oktober 1990, de dag na de officiële eenwording van Duitsland, het fregat F912 De Wandelaar ook naar de Perzische Golf moest vertrekken, beval JS om de pers in de marinebasis een uur en een kwart later binnen te laten dan de afscheid nemende familieleden. Daardoor mankeerden de journalisten een hele hoop interessante momenten. Een goede zet van JS. Op alle mogelijke manieren probeerden de journalisten toch nog vroeger in de marinebasis binnen te glippen dan het tijdstip dat JS bevolen had. Zo deden sommigen zich voor als familieleden. Maar dan kenden ze de militairen nog niet. 1LZ henry, die zeer vele maar toch niet alle journalisten kende, kon ze er stuk voor stuk uithalen met de hulp van zijn personeel en op de wenken van ZS1/IRP FKP Van Ransbeek en SID Cdt Pierre Van der Bracht. Deze twee officieren waren dan ook speciaal vanuit Brussel overgekomen omdat zij op nationaal niveau fungeerden en alzo wél de gezichten van alle journalisten kenden. Na het vertrek van het fregat werden de vijfhonderd familieleden apart ontvangen in de grote cinemazaal, waar ze meer informatie kregen dan de journalisten zelf. Om de journalisten de toegang tot de cinemazaal te beletten, had een woedende marineofficier vóór de ingang twee gewapende matrozen geplaatst in gevechtskledij. “Wat doet gij hier?” vroeg henry hen toen hij er met Cdt Van der Bracht arriveerde. “Wij moeten de journalisten tegenhouden”, antwoordden ze. “Wie heeft u dat bevel gegeven?” vroeg henry opnieuw. “De commandant.” – “Welke commandant?” – “We kennen zijn naam niet.” Meteen stuurde henry hen weg, want hij zag meteen in dat het plaatsen van die twee tot de tanden gewapende schildwachten de journalisten in de kaart ging spelen. ‘Gewapende Belgische militairen worden door de Zeemacht ingezet tegen onze Belgische journalisten’ zou voorzeker een sensationele titel zijn voor een artikel of een tv-uitzending en zou voorzeker de journalistieke sensatiezucht van die dag hebben gestild. “Ik heb nu toch een gans andere kijk gekregen op het nieuws dat ik op tv en in het dagblad krijg,” concludeerde henry, “en ik zag hier twee totaal verschillende werelden die tegenover elkaar stonden. Aan de ene kant de gedisciplineerde wereld van de militairen die elkaar steeds helpen. Aan de andere kant de individualistische wereld van de journalisten, die voortdurend elkaar aan het beconcurreren zijn in een wereld waarin ik niet zou willen leven.” In de vier maanden die aan de Golfoorlog voorafgingen, organiseerde henry nog drie Familiedagen met telkens een opkomst van vierhonderd tot vijfhonderd genodigden. Het succes was aanmoedigend genoeg om in het vervolg om de twee weken zo’n dag in te richten. De ene keer voor de familieleden van het fregat, de andere keer voor de familieleden van de Zinnia en de twee mijnenjagers. Hierdoor kon henry zowel op de werkdagen als in de weekends zijn organisatietalent volop ontplooien en moest hij met zijn personeel enorm veel werk verzetten. Dit maakte hem zowel gelukkig als ongelukkig. Gelukkig, omdat hij vreugde kon brengen in de harten van al die familieleden. Ongelukkig, omdat zijn succes met de Expressieven eens temeer tot stilstand werd gebracht. En van schilderen kwam er ook niets terecht. Elke minuut die overbleef, had hij nodig om uit te rusten. De conditie van zijn hart was blijkbaar nog niet optimaal. Slechts één keer veroorloofde hij het zich om deel te nemen aan een expositie. In Eeklo. Dat kostte hem immers weinig moeite, want die stad lag op zijn dagelijkse pendeltocht met Hugo tussen Gent en Zeebrugge ingeval hij niet langs de autosnelweg reed. Het was begin december toen hij de uitnodiging voor die expositie las. Eerder uit nieuwsgierigheid wilde hij eens meedoen: zou het er hier per uitzondering eerlijker aan toe gaan dan elders?