- 496 -
De organisatoren hadden de expositie gekoppeld aan een wedstrijd. Maar winnen interesseerde hem niet. Hij leverde er zijn doek ‘De Roze Balletten’ af, omdat hij hoopte dat sensatiebeluste journalisten er een artikel zouden over schrijven. Maar dat ging alleen maar lukken als het comité van de expositie zijn doek selecteerde uit zeshonderdelf ingediende werken… Maar dat gebeurde niet. Zo’n tweehonderd uitverkoren schilderijen werden tentoongesteld en de vierhonderd andere werken, waaronder De Roze Balletten, werden in een zijzaaltje aan het zicht van het belangstellend publiek onttrokken. Deze schandalige praktijken in de kunstwereld werden meteen duidelijk voor Hugo en een paar andere getuigen, die henry in het zijzaaltje mee naar binnen loodste. Zij vielen van de ene verbazing in de andere. In het zijzaaltje ontdekten ze immers heel mooie schilderijen, terwijl ze in de expositieruimte onder de geselecteerde en zogeheten kunstwerken enkel brol zagen uitgestald: gekromde planken met wat vuile verf erop, witte doeken met strepen en planken waarop de zogeheten kunstenaar precies zijn penselen en borstels had afgeveegd. Eigenaardig genoeg hing in de expositieruimte tussen al dat onnozels welgeteld één figuratief werk. Het was een minderwaardig figuratief werk, maar natuurlijk kreeg de maker ervan de eerste prijs: honderdvijftigduizend frank. Het was zonder discussie doorgestoken kaart. -- ’t Is duidelijk, zei Hugo, dat alle mogelijke concurrerende werken, die figuratief zijn, werden gebannen zodat nadien iedere toeschouwer duidelijk kan zeggen: ’t is juist, de winnaar is ongetwijfeld de beste. -- Jij hebt toch gezegd dat je niet ging komen vandaag en je bent toch gekomen, merkte de zaalwachter op die naar henry kwam toegestapt. -- Dat is juist, gniffelde henry, ik heb gezegd dat ik niet naar de proclamatie ging komen omdat er toch niks te zien was. -- En ik heb vandaag een slechte dag gehad, merkte Hugo op, en daarom had ik mijn maat gevraagd me iets te tonen waarmee ik eens goed kon lachen. À propos, de muur van de koer is wél schoon. Na die schalkse woorden verlieten de twee officieren lachend de expositiezaal. Achter hen hoorden ze de zaalwachter ook lachen. Voor henryEC lagen kunst en oorlog dicht bijeen. Terwijl in België de militairen zich al vier maanden hadden voorbereid op een oorlog, begon het pas op 14 januari 1991 tot het grote publiek door te dringen dat er een oorlog kon uitbreken. Op dat moment begonnen plots velen te hamsteren. Toen henry zich op de morgen van 17 januari thuis aan het scheren was, hoorde hij op de radio dat de oorlog met Irak ’s nachts om half een was ontbrand. De Golfoorlog was een feit en Operatie Desert Storm zou weldra een historisch begrip worden. Meteen vertrok henry naar Zeebrugge met overheen zijn uniform een blauwnylon burgermantel. De militairen waren immers gewaarschuwd dat de Palestijnen met Saddam Hoessein sympathiseerden en van plan waren om terreuraanslagen te plegen. Hierbij zouden ze het speciaal gemunt hebben op militairen. In Zeebrugge aangekomen merkte henry dat het raderwerk van de Zeemacht zonder horten en stoten overstapte op de oorlogssituatie. Tussendoor beëindigde hij nog vlug het vierhonderdachtenvijftig bladzijden tellend Jaarlijks Historisch Verslag van de groepering COMOPSNAV. Daarin vermeldde hij alle prestaties die de groepering had geleverd in het jaar 1990, zowel van haar schepen als van haar drie marinebasissen Zeebrugge, Oostende en Antwerpen. Daarmee was, voor wat hem betrof, de cirkel rond, want zowat dertig jaar voordien had hij als stafofficier van de groepering COMIENAV aldaar het allereerste JHV gemaakt. Dat bestond toen nog slechts uit enkele bladzijden. Maar deze keer betrof het een dik pak papier en om dit JHV snel en ongestoord te kunnen afmaken, werkte hij het thuis af: in zijn living vlogen zijn eettafel en alle stoelen opzij en op z’n knieën tussen een hele hoop informatie beëindigde hij vlug zijn coherent jaarverslag. Saddam Hoessein was ondertussen verzeild geraakt in een soort van ‘bunkermentaliteit’. Schieten en standhouden. Dat kon niet anders dan het begin zijn van zijn ondergang.