- 542 -
Maar ondanks deze tekortkoming gingen de procureur van Oost-Vlaanderen en de politiecommissaris akkoord met de toekenning van de wapenvergunning. Maar een verhitte discussie tussen hen en de winkelier deed hen van gedachte veranderen. Er restte voor henry echter niet veel tijd meer om een oplossing te vinden. De ‘Bende van Berten’ was te gevaarlijk en hij besefte zeer goed dat de politie hem niet eeuwig kon blijven beschermen. Daarom ging hij naar een andere wapenwinkel en kocht er een legale, antieke revolver met een pak kogels voor zwart buskruit, de bijpassende schouderholster en het gereedschap dat nodig was om het geheel operationeel te maken. Om zoveel mogelijk uit de klauwen van de bende te blijven, besloot hij om zijn huwelijk met Timi te laten inzegenen ergens ver genoeg van Brugge en Gent. Hij had genoeg vrienden die hem hierbij konden helpen. Maar zelfs dat was niet nodig. Was het weeral een tussenkomst van de ‘magische hogere hand’ die op het gepaste moment telkens voor henry zorgde? Want in die periode kreeg henry op een dag een telefoontje van een paar Expressieven die in een café zaten, waarvan de bazin een relatie had met een van hen. Op die dag was daar een reporter komen binnenvallen, die zich zeer interesseerde in de nieuwe kunststroming der Expressieven. Hij wilde zelfs een expositie voor de Expressieven inrichten in zijn gemeente Ellezelles. Dus telefoneerden ze naar de ‘Vader der Expressieven’ om even langs te komen. Van zodra henry daar was gearriveerd, merkte hij dat het meteen klikte tussen hem en die reporter. De reden was simpel: de reporter sprak enkel Frans en onder de Expressieven sprak alleen henry vlot de taal van Molière. Toen de datum van de expositie ter sprake kwam, vernam de reporter dat henry binnenkort ging trouwen en nog op zoek was naar een geschikte trouwzaal. Prompt stelde de Waalse reporter voor om de trouwpartij te vieren vlak over de Belgische taalgrens, in Ellezelles. Hij kon dat allemaal binnen de twee dagen regelen, zo beweerde hij, want in zijn gemeente kende hij iedereen. Het enige wat henry moest doen, zo vervolgde hij, was zijn domicilie veranderen: Ellezelles in plaats van Gent. Ook dat kon volgens hem geen probleem zijn, want hij nodigde henry zelfs uit om bij hem zijn intrek te nemen. Hij woonde in een oud, kil huis, dat binnenkort ging afgebroken worden, maar er was een voordeel: zijn vrouw en twee dochters hadden zich ervanonder gemuisd en daardoor kon henry zich direct installeren in een van hun slaapkamers. En, benadrukte hij, aangezien Ellezelles amper vijfduizend inwoners telde en in Wallonië lag, ver genoeg van Gent en Brugge, zouden de ouders van Timi er nooit aan denken om hun dochter in zo’n kleine gemeente te gaan zoeken. De expositie werd door henry in het weekend van 14 en 15 november 1992 georganiseerd in de grote zaal van het gemeentehuis van Ellezelles. Het werd een groot succes, temeer daar henry in zuiver Frans alle bezoekers uitleg verschafte over de Expressieven en hun tentoongestelde schilderijen. Hierdoor was hij meteen in de wijde omtrek van deze folkloristische gemeente goed gekend. Na de expositie verhuisde henry zijn persoonlijke spullen naar de woning van de reporter. Deze begon hem volop te helpen met de voorbereiding van zijn huwelijk in Ellezelles en henry begon hem met zijn Fiorino volop rond te voeren naar alle mogelijke cafés en andere uitgaansgelegenheden in de wijde omtrek. Op die manier kwam henry overal waar zijn metgezel een reportage of foto wilde maken van de een of andere kaartclub of biljartwedstrijd. Zo kon henry vele dagen genieten van het heuvelachtig landschap met zijn hemels gezonde lucht, zijn uitermate geurige bossen en zijn weilanden die reikhalzend naar vers gras uitkeken. Maar de tijd drong en vanaf begin december begon henry de exodus van Timi tot in de details voor te bereiden. En dat was niet min, want elk detail was belangrijk om uit de klauwen van de bende te blijven. Om te voorkomen dat er in Gent te veel dagbladen uit zijn brievenbus zouden steken, zegde hij bij de dagbladverkoper zijn abonnement op. Zijn collega-officier Roger van de landmacht was intussen commandant geworden van Infosermi in Brugge. Als hoofd van deze informatiedienst had deze officier als opdracht om met zijn personeel de jongeren in te lichten over de jobs bij het leger. Door die functie werd Roger uitgenodigd op alle officiële Brugse feestelijkheden en kende dus zeer goed de hoogste ambtenaren van Brugge. Daardoor was hij de geschikte persoon om henry met hen in contact te brengen. Niet te verwonderen dus dat op een dag henry en Roger in het bureau van een baas zaten te genieten van een kop koffie, terwijl voor het huwelijk van Timi de nodige documenten in orde werden gebracht. Die moest henry in Ellezelles afgeven. Ze op een normale manier aanvragen door met Timi vóór het loket in de rij te gaan staan, vond henry veel te gevaarlijk.