- 572 -
Maar henry doorzag de list en pleegde overleg met zijn advocaat. Deze was een van de beste Gentse juristen en tevens een reserveofficier van de Zeemacht. Hij werkte een plan uit en op zaterdag 6 maart 1993 verscheen hij om halfelf met Timi en twee rijkswachters aan de deur van Berten en Gineï, terwijl henry vanuit een straat verder alles observeerde. Gineï was verplicht de rijkswachters met Timi binnen te laten, maar weigerde de toegang aan de advocaat, die dit natuurlijk had verwacht en dan maar gemoedelijk aan de voordeur de wacht bleef houden, terwijl hij geruststellende tekens gaf in de richting van henry. Intussen had Berten goed begrepen dat henry hem in alles altijd de baas ging zijn en begon daardoor op een vriendschappelijke manier zowel met zijn dochter als met de rijkswachters te praten. Maar Gineï werd nijdiger en nijdiger. Zij zag in dat haar plan door de aanwezigheid van de ordehandhavers in duigen viel. Daarom spande ze zich in om het Timi zo moeilijk mogelijk te maken: door volop tegen haar dochter te blijven praten, hoopte ze haar aandacht te doen verslappen, waardoor die een deel van haar spullen zou vergeten. Toch slaagde Timi erin om na een halfuur met het grootste deel van haar spullen buiten te geraken. ‘s Avonds ondernam Gineï nog een poging om het huwelijk van haar dochter met henry kapot te krijgen. Ze gooide voor de gelegenheid haar grote vijandschap tegen Pietje Potlood - het oud lief van Timi - even overboord, gaf hem het telefoonnummer van henry en vertelde dat het moment zeer gunstig was om naar haar dochter te telefoneren en met haar afspraakjes te beginnen maken. Toen Timi daar echter niet op inging, belde ze zelf en deelde aan Timi mee dat haar vader dringend werd opgenomen in een hospitaal. Maar ook deze list mislukte, want henry nam meteen contact met de officiële hulpdiensten en zij weerlegden die bewering. Dit alles veroorzaakte voor Timi zoveel stress, dat ze vlug wilde gaan slapen. Maar na amper een paar uur nachtrust schoot henry wakker: de telefoon stond roodgloeiend en hij nam af. -- Hallo, met henry. -- Ik zit hier op café, in Gent. Ik zou Tamara eens willen spreken. Kan ik eens afkomen? -- Minuutje, antwoordde henry, die de stem meteen had herkend en Timi voorzichtig begon wakker te schudden. -- Wat is er? vroeg Timi. -- Uw vader aan de lijn. Hij wil naar hier komen om u eens te spreken. -- Laat hem maar komen, geeuwde Timi tot henry, waarop die zijn jonge vrouw verbouwereerd aankeek en op dat moment niet eens besefte dat zij die onverwachte beslissing nam uit schrik. -- Oké, Albert, kom maar af. Een halfuur later zaten ze alle drie volop gezellig te babbelen in de living en henry dacht bij zichzelf: een vermeden gevecht is in die situatie ook een gewonnen gevecht. Hij was blij dat het nu goed begon te gaan tussen Timi en haar vader, want hij wist dat het oedipuscomplex slechts uitzonderlijk uit te schakelen viel. Onder het drinken van meerdere glazen waren ze het er zelfs alle drie gloeiend over eens dat Ginette aan de basis lag van alle moeilijkheden. Bij het krieken van de dag vertrokken ze naar de geboortestreek van Berten, naar Torhout en Roeselare, omdat hij hen per se de plaatsen wilde tonen waar hij regelmatig naartoe ging. Dat waren uiteraard enkele cafés. Daar kon henry niet anders dan enkele rondjes geven, want Berten had weeral eens niet veel geld bij zich… En ook de villa van een familielid, een meubelfabrikant, liep in de kijker en Berten stelde daar henry voor als zijnde de schoonvader van zijn dochter… Nadien zorgde henry er wel voor dat zoiets maar eenmaal gebeurde en dat hij door Berten altijd werd voorgesteld als zijnde de echtgenoot van Tamara.