- 596 -

HOOFDSTUK  LXIV

ZUCHT NAAR RUIMTE

De geschiedenis

bewaart

de ware

kunstenaars.

Op dinsdag 5 april 1994 vertrokken henry en Timi voor een studiereis van meer dan zesduizend kilometer dwars door Frankrijk en z’n Cevennen, gevolgd door een tocht dwars door Spanje en Portugal. Ze ondervonden dat het leven in een motorhome zeer eenvoudig was: men vertrok als men goesting had, men reed als men uitgerust was, men stopte waar het interessant of mooi was, men at als men honger kreeg en men sliep waar men na een dagrit was verzeild geraakt. Simpeler kon niet. Contact met de inwoners was voor henry hoegenaamd geen probleem: hij sprak Frans, Spaans, Portugees en in sommige gevallen Engels. Op die manier werd de reis voor hen allebei nog leerrijker. En aan gespreksonderwerpen ontbrak het hen evenmin, zelfs nog minder dan thuis.

-- Wat schildert gij het liefst: muilentrekkers of die andere? vroeg Timi op een keer toen ze in het Spaanse Figueras aan het surrealistisch museum van Salvador Dali waren gearriveerd, dat ze met z’n enorme glazen koepel al van ver hadden opgemerkt.

-- Ik heb ze allebei nodig, zowel de Expressieven als mijn clowns-en-naakten, antwoordde henry.

-- Waarom allebei?

-- De Expressieven dienen om me af te zetten tegen wat verkeerd gaat in de maatschappij. De andere omdat ik de mannen graag afbeeld als clowns en de vrouwen als naakten.

Later, in Barcelona, vonden ze na enig zoeken in een armzielige straat ook het museum van Picasso, dat hoegenaamd geen pracht en praal uitstraalde zoals dat van Salvador Dali.

-- Nogal een verschil met het museum van Dali, merkte Timi op.

-- Ja, legde henry uit, dat komt omdat de Spaanse president Franco de kubistische schilder Picasso niet gunstig gezind was, omdat die een communist was. Dus niet zozeer omdat hij voorkeur had voor het surrealisme van Salvador Dali, maar wel omdat Picasso als communist Franco de rug had toegekeerd. Zo maakt de geschiedenis ons altijd duidelijk dat politiek en kunst ineengestrengeld zitten. Maar hoe ge het ook draait of keert, uiteindelijk komt de goede kunst toch altijd bovendrijven: de geschiedenis bewaart de ware kunstenaars. Daar hebben de politiekers geen vat op.

Een dag later en vijfhonderd kilometer verder trok het zonnige Benidorm de aandacht van henry en Timi met zijn talrijke en kleurrijke winkeltjes aan weerszijden van een lange laan – waar aan de achtergevels van de buildings het wasgoed ongegeneerd hing te wapperen – en ook met zijn vele monokini’s die in allerlei vormen te kijk lagen op het breed strand tussen de palmbomen, die zich kaarsrecht staande hielden met hun trotse kruinen. “Oh, Benidorm! Wat is uw bloot in form!” rijmelarijde henry terwijl hij dat fenomeen op zijn videofilm vastlegde.

In een van die winkeltjes kocht henry voor Timi een typische Spaanse sjaal, waarmee ze zich graag omhulde als ze zich in bikini verplaatste van de motorhome naar de palmbomen op het strand… en terug natuurlijk.