- 598 -

Timi bracht een dronk uit op de ‘Pauwenring’: een zeer brede 18-karaats gouden ring in de vorm van een pauw met op z’n staart een grote donkere saffier, drie grote robijnen, een grote smaragd, vijf kleine saffieren en een hoop diamantjes.

Nadat ze de dag voordien met de motorhome, waarin hun honden stiekem verscholen zaten, het Engelse Gibraltar voor enkele uurtjes hadden bezocht, toonde henry op 16 april aan Timi vanop de weg naar Tarifa hoe een zeeschip langs de smalle doorgang tussen Europa en Afrika de Middellandse Zee verliet. Timi zag zo voor het eerst de Afrikaanse kust als een wazige, blauwe streep die zich aan de overzijde van het water vermengde met de roze wolken erboven.

Later staken ze de grens over van Spanje naar Portugal en belandden eerst in Elvas en de dag nadien in Estremoz, twee volledig ommuurde stadjes met kleine winkeltjes en smalle straatjes zoals in de middeleeuwen. Daar vielen de grote godsdienstige beelden nog veel meer op dan elders in Portugal en Spanje.

Op maandag 18 april bezochten ze Arraiolos, dat gekenmerkt werd door allemaal witte huizen met blauw omrande deuren en vensters.

Tot daar was alles tamelijk kalm en rustig verlopen, maar plots stortten ze zich vanuit die stilte via een hangbrug van drie kilometer lang – ‘de brug van 25 april’ die ze mits betaling konden oversteken – in het hels lawaai van de hoofdstad van Portugal: Lisboa ofte Lissabon. Eens de voornaamste stad van Europa, van waaruit destijds grote ontdekkingsreizigers waren vertrokken. Binnenin deze stad zocht henry een plaatsje voor zijn motorhome tussen al de auto’s, die in vier rijen kriskras onder elkaar geparkeerd stonden. Hoe gingen die allemaal later kunnen vertrekken? Nog een geluk dat de Portugezen goede chauffeurs waren of anders was henry er met zijn motorhome niet zonder blutsen en krassen weggeraakt. Lang geleden, nadat een grote aardbeving met een brand de stad in 1755 geheel had verwoest en daarbij veertigduizend doden had geëist, werd Lisboa volledig heropgebouwd met loodrecht op elkaar staande straten. De bevolking en de toeristen voelden er zich nu zeer veilig: op de hoek van elke straat stonden politiemensen op de uitkijk. Maar in het ouder stadsgedeelte Alfama met z’n vele kronkelstraatjes, loslopende honden en wasgoed dat aan de voorgevels en aan de vensters hing te wapperen, vonden henry en Timi geen politie meer. Daar zagen ze het consultatiebureau van een dokter dat nog kleiner was dan een tuinhuisje. En toen ze bij de bakker brood kochten, waarschuwde de vrouw henry dat een dief het op zijn camera had gemunt.

Nadat ze enkele andere Portugese steden hadden bezocht, arriveerden henry en Timi vijf dagen later in Peniche, een vissershaven die gekend was voor het barbecueën van pas gevangen inktvissen en sardines. Tachtig percent van de inwoners leefde er van de visvangst. De koks deden er hun best in de late namiddag en avond met eenvoudig materieel. Tenminste als het met de snel wisselende weersomstandigheden wat meezat. Want zon, storm, wind en windstilte losten elkaar voortdurend af. Men at er om zo te zeggen vlak naast de zee.