|
- 667 - |
||||
|
|
||||
|
En
wanneer was het nu juist Timi haar verjaardag? Enkele weken
later. Op 13 februari 2001, dan werd ze 29 jaar. Hoewel het een zachte winter
was geweest, hadden we allebei geen goesting om ons ‘berenhol’ – zo noemden we
onze leef- en slaapruimte – te verlaten. Timi hield zich bezig met haar
diertjes en ik – omdat ik en mijn volgelingen tegengewerkt werden door de neocommunisten en hun
media – met het promoten van de Expressieven via internet: dat werd het begin
van mijn zelfgemaakte website met op dat moment al 134 pagina’s vol teksten
met allerlei foto’s en hyperlinks. Aan die website zou ik uiteindelijk meer
dan twintig jaar werken vooraleer mijn autobiografisch boek Express-O er in
zijn geheel deel ging van uitmaken. Maar
je wilde Timi toch dat paard op haar verjaardag cadeau doen? Je kent me
ondertussen toch al goed genoeg, hé: als ik iets beloof of iets van plan ben,
dan doe ik dat. Eens officier, altijd officier: erewoord is een woord van
eer. Timi wist echter nog niet wat ik van plan was en bovendien was deze
fameuze dertiende februari iets speciaals: voor de allerlaatste keer zou Timi
nog een jaar lang een ‘twee’ vóór haar leeftijd mogen zetten. En bovendien
ging ikzelf binnenkort het dubbele van haar leeftijd halen. En dat is voor
een koppel toch uitzonderlijk, niet? Daarom wilden we dat thuis vieren, want
dat moest intiem gevierd worden… Je beseft wel wat ik bedoel, hé. Ik
word nieuwsgierig. Haha,
ja, maar ik ga het deftig houden: ik heb op haar verjaardag toen een
romantische maaltijd voor ons getweetjes klaargemaakt, terwijl ik haar verder
liet uitslapen. Toen ze wakker werd, stonden de brandende kaarsjes al te
flakkeren op de grote eettafel en daarna liet ik haar genieten van een
rijkelijk gevulde viergangenmenu: na haar lievelingsaperitief Pisang Ambon
met fruitsap volgde kiwi met kaviaar als voorgerecht, een roomkreeftensoep,
tongreepjes met champignons en kroketten, en als dessert een ijscrème met
advocaat en crème fraîche met chocoladekrulletjes. Als afsluiter fluisterde
ik in haar oor dat ik nog een mooi verjaardagsgeschenk voor haar in petto
had. Ja,
voor dat menu zou ik ook thuisblijven. Maar je maakt het toch wel erg
spannend: wanneer heeft ze uiteindelijk haar paard als verjaardagsgeschenk
gekregen? Op
6 maart vertrokken we met onze motorhome naar Wodecq, een deelgemeente van
Ellezelles. Ik volgde de normale route naar Ellezelles, waardoor Timi nog
niets vermoedde. Na een klein uurtje rijden, stopte ik naast de prikkeldraad
van een weide. Daar stonden twee jonge paarden te grazen: een pikzwart en een
wit met rode vlekken. Timi liet een vragende blik op me rusten. “Stap maar
uit,” zei ik, “één van die twee is uw verjaardagscadeau. Ge moogt zelf
kiezen.”
|
||||
|
|
