- 668 -

Een gelukkige vrouw, dus een gelukkige man, niet? Jawel, maar met Red Sky begon voor mij toch opnieuw een periode die een belemmering vormde voor mijn schildersactiviteiten. En niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn volgelingen. En dat was niet de eerste keer! Bij de Zeemacht was dat vroeger al gebeurd door mijn mutatie naar het moeilijk te bereiken Nieuwpoort en een paar jaar later door mijn te grote inzet op het Ministerie om mensen te helpen, wat mij een hartinfarct opleverde. Dus al twee keer met een stilstand voor de Expressieven als gevolg. Enkele jaren later kwam dan de Golfoorlog, die opnieuw een rem betekende voor het promoten van mijn Expressieven. Daarna bezorgde de huwelijksvoltrekking met Timi me een hoop tijdverlies, omdat ik haar voortdurend moest beschermen tegen haar dronkenlappen van ouders. En nu deed Red Sky zijn intrede, doch ik had er zelfs op dat moment nog geen flauw idee van wat een paard in mijn leven kon teweegbrengen.

henry met Red Sky

Neen? Dat kon toch niet zo erg zijn?

Dat dacht ik eerst ook. Kijk, ik hield van Timi en ik zag ook onze dieren graag. Ook Red Sky. Maar ik begrijp wel kunstschilders zoals Gauguin en Van Gogh, die zich afscheurden van de maatschappij, omdat ze maar één doel hadden: schilderen. Zo’n afzondering bezorgde hen veel vrije tijd. Tijd die ze nodig hadden om te schilderen. Maar ik ben niet zo. Ik wil natuurlijk ook zoveel mogelijk schilderen, maar ik wil ook voldoende aandacht hebben voor mijn evennaasten. En zeker voor mijn vrouw en mijn vrienden. Maar als kunstschilder betaalde ik er een zware tol voor.

Omdat je minder kon schilderen, bedoel je?

Vanzelfsprekend. En tóch ben ik tamelijk tevreden: het is niet het aantal schilderijen dat ik maakte, dat belangrijk is, maar wel wat ik in elke schilderij meedeelde. Niet de kwantiteit, wel de kwaliteit is van belang. Door de langere tussentijd tussen mijn schilderijen kon ik dieper nadenken over hun inhoud. En die inhoud is belangrijk. Mijn schilderijen zijn brieven voor de ganse wereld.

Welke belemmering voor jouw schilderkunst ondervond je met de aankoop van Red Sky?

Dit deed me opnieuw veel tijd verliezen. Zolang we nog zelf geen weide hadden, mochten we Red Sky weliswaar op weilanden laten grazen waarover de paardenverkoper beschikte. Maar dat kon niet blijven duren. Weet je, het heeft meer dan twee jaar geduurd vooraleer ik een geschikte weide heb kunnen kopen en dat betekende intussen elke week heen en weer toeren tussen Gent en Wodecq!

Een geschikte weide voor een paard kost wel veel, zeker?

Om te beginnen: ideaal voor één paard is een grasweide van een halve hectare. En niet zozeer de prijs vormde voor ons een obstakel, maar wel de vondst van zo een weide. Dat is moeilijker dan een goede woning vinden. Want woningen die te koop staan, hebben de notarissen of de immobiliënkantoren duidelijk langsheen de straten gemarkeerd. Maar landbouwers houden de verkoop van hun gronden stil. Zij regelen dat liever onderling en verkopen uitterhand, zodat hun gronden in ‘hun milieu’ blijven.

Meer dan twee jaar, wanneer was dat dan?

Op 20 juni 2003 vernamen we van een bevriend Vlaams koppel, Niko en Marleen, dat een Turk ging stoppen met het kweken van schapen en dat hij zijn weide wilde verkopen. Dat viel goed mee voor ons, want die weide lag op de Gentbrugse Meersen, op amper tien minuutjes rijden van onze deur. Ik nam direct contact met mijn notaris – nota bene de beste van Gent – en door hem was het verlijden van de aankoopakte al een feit op 7 oktober 2003.