- 675 -
HOOFDSTUK LXXII RED SKY EN DE GROENEN	… een loens geurtje hing rond de bewering van het Gents stadsbestuur…
Met de aankoop van hun weide in de Gentbrugse Meersen was de miserie voor Timi – en dus ook voor henry – nog niet voorbij. De grijpgrage tentakels van Wallonië reikten immers met twee politieke partijen – de Groenen en de Socialisten – tot in Vlaanderen. Deze neocommunisten poogden zoveel mogelijk de baas in de maatschappij te spelen. De Sossen deden dit in de bedrijfswereld via hun sterke door henzelf onaansprakelijk gemaakte vakbond. En de Groenen deden dit met grondbezit: gronden die ze via hun sluwe vzw’s – verenigingen zonder winstoogmerk – in handen hadden gekregen. Beide steunpilaren zorgden er niet alleen voor dat ze met mooie verhaaltjes aan massa’s lidgelden geraakten, maar de neocommunisten zorgden er ook voor dat ze sterk werden gefinancierd met het belastinggeld van Jan Publiek. En dus werden vele mensen zelf de dupe van hun eigen zuurverdiende wedde. Noch henry noch Timi noch hun notaris wist dat de Groenen en hun vzw bezig waren met de onteigening van de Gentse Meersen met de bedoeling om die zo goedkoop mogelijk te kunnen opkopen. Zoiets had de neocommunistische Gentse overheid vóór 7 oktober 2003 aan de notaris niet meegedeeld, zodat die woedend was omdat hij op zijn beurt Timi en henry hiervan niet had kunnen inlichten. Want in dit geval hadden die zeker de weide op de Gentbrugse Meersen niet gekocht. Dit maakt duidelijk dat neocommunisten sluwer te werk gingen dan de communisten: neocommunisten gaan altijd sluipend te werk, terwijl communisten altijd meteen agressief worden van zodra ze aan de macht komen en hierbij tot massamoorden bereid zijn van mensen die een andere mening hebben dan zij. Dat hadden de communisten in de loop van de geschiedenis altijd opnieuw en opnieuw bewezen. Communisten hadden doorheen de geschiedenis immers telkens miljoenen en miljoenen mensen – volgens geschiedkundigen waren dat zeker meer dan honderddertig miljoen mensen! – gedood en vermoord onder hun eigen bevolking van zodra ze de baas werden in hun land: in Rusland drieëntwintig miljoen vanaf 1917, in China achtenzeventig miljoen vanaf 1949, in Noord-Korea twee miljoen vanaf 1955, in Vietnam een miljoen vanaf 1976, in Cambodja drie miljoen vanaf 1975 en dan was er nog het ongekend aantal moorden in Cuba vanaf 1959, om nog maar de voornaamste regio’s te vermelden. Dat was nu eens een heel andere koek dan wat de neocommunistische televisie tot vervelens toe in België week na week en maand na maand over Hitler uitzond, maar hierbij ‘vergat’ te vertellen dat Hitler in eerste instantie met een oorlog was begonnen omdat hij het communisme wilde uitroeien. Want volledigheidshalve: er ontstonden ook in vele andere landen communistische partijen, die daar – gelukkig maar voor de bevolking – nooit de macht in handen kregen, zoals in België waar in ’t begin van de 21^e eeuw de PvdA – de partij van de arbeid – veel mooie beloftes deed in elke aanloop naar de verkiezingen en telkens opnieuw beweerde dat het communisme door de jaren heen was veranderd en minder gevaarlijk was geworden. Maar ze verzweeg dat het afpakken van ieders eigendom – van diens schop en eetgerief tot diens woning en auto, wat dan allemaal omgezet werd tot gemeenschappelijk bezit – én de ernstigste schendingen van de mensenrechten én het ontnemen van elke vrijheid van meningsuiting nog maar de drie eerste gevaren waren, die onder het bewind van communisten telkens en telkens opnieuw ontstonden. Nu hiermee de lezer over het communisme voldoende ingelicht is, moet nog een verduidelijking over het neocommunisme volgen. De neocommunisten doen hetzelfde van de communisten, maar dan veel subtieler. Om dit te verduidelijken, volstaat het om na te gaan wat ze met de kunstschilder henry probeerden te doen. Maar met hem hadden ze het moeilijker…