|
- 678 - |
|||||
|
|
|||||
|
’s Avonds om
halfacht was de grote Trouwzaal volgelopen. Timi en henry waren met de
laatsten gearriveerd en stonden recht, achteraan, tegen de muur. Een ideale
plaats vanwaar henry alles goed in de gaten kon houden. Hij schatte vlug het
aantal aanwezigen: ongeveer honderd. Op dat moment kwamen de twee
verantwoordelijke Gentse schepenen met enkele beambten statig de zaal binnen
en gingen vooraan op de stoelen zitten, achter een langgerekte tafel. Na wat
getik op de micro en wat gekuch in zijn vuist nam de neocommunistische
schepen, die als hoofdverantwoordelijke fungeerde van het hele gebeuren, het
woord. Doodgemoedereerd vertelde hij in de micro na een hele hoop gelul aan
al die doodgewone mensen, die in de zaal zaten, dat hij ze ging onteigenen.
En van al die doodgewone mensen was er niemand, maar dan ook niemand, die
zich roerde. Ze bleven daar allemaal maar zitten. Verbluft keek henry naar al
dat hoofdhaar en al dat kaalhoofdigheid dat vóór hem onbeweeglijk bleef en
waaruit geen sprietje van verzet groeide. Dat waren zo van die momenten dat
henry kon losbreken, dat zijn naar rechtvaardigheid zoekend grootmoedersbloed
in hem losbarstte. En híj had daarvoor geen micro nodig. Zijn bij het leger
getrainde stem overdonderde meteen de woorden die uit de micro weergalmden
van de Gentse schepen, die als versteend stopte met spreken. Gans de zaal
keerde zich om en luisterde naar henry, die gedurende vijf minuten op het
schandalig gedoe van het stadsbestuur wees. Een gedoe, waarbij honderd
Gentenaars werden verzameld om aan hen doodleuk mee te delen, dat ze bijna
allemaal hun lievelingsdier naar de slachterij gingen moeten brengen. Een
gedoe, waarbij het Gents stadsbestuur het bovendien nog normaal vond, dat
alle aanwezige paardenvrienden die beslissing zomaar braafjes moesten
slikken. Na die vijf minuten bleef het eerst een paar seconden muisstil.
Daarna brak voor henry een oorverdovend applaus los van honderd mensen. Eén
schepen vertrok direct in alle stilte, met zijn beambten. De
neocommunistische schepen had wat meer tijd nodig, omdat hij zijn
documentatie bij elkaar moest scharrelen. Nadat hij daarin geslaagd was,
glipte hij bangelijk met het hoofd ingetrokken tussen de schouders naar
buiten, want daarvoor moest hij rakelings voorbij henry passeren, die op dat
moment aan de uitgang geïnterviewd werd door een journalist.
|
|||||
|
|
|||||
