- 683 -

 

Red Sky was vlug gewend aan zijn nieuwe weide. Hij was daar dolgelukkig en kreeg er opnieuw het beste te eten. Hij leefde er totaal zorgeloos. Hij ontplooide zich als een bedachtzaam en zorgzaam leider middenin zijn kudde alpaca’s. Hij zat vol humor en vond zo nu en dan zelfs een nieuw trucje uit. Voor Timi was het alsof ze daar in de zevende hemel vertoefde. Zes jaar lang duurde dat sprookje. Maar plots… Plots was Red Sky dood. Totaal onverwachts. Hartstilstand. ‘s Nachts. Hij had, ook in zijn laatste levensjaren, bijna elke dag kunnen genieten van het bezoek van Timi. Dat was ‘zijn vrouwke’. En ook henry had hem regelmatig een sappige appel gebracht. De modelweide was zelfs gekend geraakt tot aan de landsgrenzen. Enkele reisbureaus hadden zelfs busreizen ingericht naar de ‘exotische weide met het indianenpaard en de uitheemse alpaca’s ’. In de lente en de zomer arriveerden daardoor bussen vol met senioren aan de weide, waar ze uitstapten en een en al oor waren voor de kosteloze uitleg van Timi en haar vriendin, die hen in geuren en kleuren vertelden over de indianenpaarden en over de alpaca’s van Peru en Chili. Geheel en al tevreden vertrokken de senioren daarna telkens naar het dichtstbijzijnd café om er de pas opgedane kennis met volle teugen te kunnen doorspoelen. Maar op de vrijdagmorgen van 21 december 2018 stond de wereld stil. Alleszins voor Timi. Eerst dacht ze nog dat hij sliep. Maar er klopte iets niet. In die houding sliep hij nooit. Ze stond daar roerloos. Op die kille weide. Verstijfd naast haar lieveling die daar maar onbeweeglijk op de grond bleef liggen. Naast haar voeten. Ze knielde naast hem neer. Het drong moeilijk tot haar door. Dat kon toch niet? Hij was toch nog zo in de volle bloei van zijn leven? Amper twintig jaar was hij. Ze duwde eens voorzichtig tegen hem. Daarna begon ze hem stevig heen-en-weer te bewegen. “Red Sky… Red Sky! Red Sky!!” riep ze. Maar Red Sky reageerde niet meer. Thuis gonsde kort nadien de gsm van henry en hij nam op. “Zit gij neer?” vroeg Timi op een verdacht kalme, lage toon. Enkele seconden nadien breide ze er een roetzwart staartje aan: “Zet u neer! Red Sky is dood!”

 

 

 

 

 

 

 

 

In zijn oneindige slaap moest Red Sky afscheid nemen van zijn “vrouwke”.

Hij had de mensen leren kennen…

 

Zij zijn niet waarlijk dood

die in ons harte leven.

Petrus Augustus de Génestet

Nederlands dichter en gematigd theoloog

°1829   †1861