|
- 688 - |
||||||
|
ROBERT EN ZIJN
EMPATHIE Ik vind dat de vrouwen evenveel recht hebben om gelukkig
te zijn tijdens hun leven als de mannen. Als ik later een dochter zou krijgen,
dan wil ik dat ze nooit ongelukkig zou zijn. Toen ik dus hoorde hoe de
moslims de vrouwen behandelen, voelde ik dat ik iets moest doen. Ik ben jong
en ik hou van actie, en zeker als er onrecht gebeurt. Er was op dat moment
maar één Vlaamse partij die zich tegen de massale immigratie van moslims
kantte en het ook opnam tegen de Walen en dat was het Vlaams Blok, dat nadien
het Vlaams Belang werd, of kortweg voor beide benamingen: het VB. De naam
zegt het zelf: die mensen wilden de belangen van de Vlamingen vooropstellen.
Later kwam daar nog een tweede Vlaamse partij bij: de N-VA, de Nieuw-Vlaamse
Alliantie. De massale immigratie van allerlei vreemdelingen werd immers
een gevaar voor onze samenleving. Dat ondervond ik niet alleen, maar ik zag
ook hoe mijn familie en mijn kennissen schrik begonnen te krijgen. En ik zag
ook dat de traditionele politieke partijen meededen met de neocommunistische
partijen en zich niks aantrokken van de schrik die onder de mensen leefde.
Waarom? Om hun zitjes te kunnen handhaven en zo hun eigen portemonnees te
blijven vullen. Daarom stookten ze de mensen tegen het VB op. Dat was een
partij van racisten en fascisten, logen zij, en door die haatzaaierij
werden de politiekers en de aanhangers van het Vlaams Belang belaagd en zelfs
gruwelijk aangevallen, camions stortten vuil vóór hun deur, de ruiten van hun
partijbureaus werden ingegooid en dies meer. Als de VB-politiekers zich
bijvoorbeeld naar een meeting begaven, werden ze door de neocommunisten aan
de ingang met stenen bekogeld. Daarom ontstond Voorpost, een organisatie die
Vlaamse jongeren groepeerde, die zich niet met de politiek inlieten, maar wel
de VB-politiekers beschermden, want vele politiecommissarissen hadden van hun
neocommunistische burgemeesters de opdracht gekregen om bij zulke
ongeregeldheden te doen alsof hun neuzen bloedden. In die sfeer begaf ik me
op een dag naar een vergadering van Voorpost. Daar hoorde ik, dat de
actieleider zijn jonge aanhangers er voortdurend op wees, dat ze nooit op
vechten uit mochten zijn. Ik was blij verrast. Want de nieuwsmedia vertelden
altijd het omgekeerde. Die gaven altijd de indruk dat Voorpost overal naartoe
ging om er te vechten, terwijl het integendeel steeds neocommunistische
jongeren waren – en daar was ik nadien altijd getuige van – die de jongens
van Voorpost aanvielen omdat ze een VB-politieker vergezelden. Ik heb me dus
bij Voorpost aangesloten. En ik ben daar fier op. De Walen trachten nu
natuurlijk tweedracht te zaaien tussen het VB en de N-VA. Een dikke proficiat
voor Voorpost.
|
||||||
|
|
||||||
