|
koning veroordeeld wegens
"activisme", soms enkel en alleen omdat ze op straat ABN, het mooi
algemeen beschaafd Nederlands, hadden gesproken in plaats van hun eigen
plaatselijk dialect. Van meer dan driehonderd Vlamingen, die tijdens de
oorlog hun diploma van onderwijzer hadden behaald, werd het diploma terug
afgenomen, terwijl de Walen hun diploma mochten blijven houden. Vernederend
voor de Vlamingen, maar er gebeurden ergere dingen. Ja, zelfs gruweldaden
waarbij ook de volksmeute zich mocht uitleven op de "vijanden" van
het regime. Zo werd een Vlaamse vrouw net als een dier op het voorhoofd
gebrandmerkt met een gloeiend ijzer.
De derde repressie van het Vlaamse volk.
Na de Tweede Wereldoorlog, in 1944-1946. Over deze doodvonnissen, executies,
en dergelijke hebben we het reeds in ons verhaal
gehad.
De vierde repressie van het Vlaamse volk.
Bij het begin van het derde millennium had het bestaan van België echt geen
zin meer. Een, ten opzichte van het buitenland. In een verenigd Europa was
een bufferstaat tussen Duitsland en Frankrijk niet meer nodig. Twee, ten
opzichte van het binnenland. Het samenhouden van 62% Vlamingen en 38% Walen
in één land leidde enkel tot groeiende spanningen. De vlijtige Vlamingen
produceerden goed en bevorderden de economie, doch zagen dat door allerlei
belastingen en boetes jaarlijks enorm veel geld van Vlaanderen naar Wallonië
vloeide. De Walen waren de Vlamingen daar zelfs niet dankbaar voor, bleven
via allerlei politieke trucs over hen de baas spelen en stimuleerden
doelbewust de Franstalige immigratie in Vlaanderen. Beter ware een
onafhankelijk Wallonië met meer zelfrespect, dat voor zichzelf zou kunnen
zorgen. De brave Vlamingen zochten ondertussen geen revolutie en wilden met
democratische verkiezingen de scheiding met de Walen bekomen.
Maar de Waalse politici bleven de Walen voorhouden dat ze een gemakkelijker
leven hadden door bij de Vlamingen te blijven schooien. Waar was hun fierheid
gebleven? Om het probleem op te lossen ontstond in de laatste decennia van de
twintigste eeuw een nieuwe partij, het Vlaams Blok, dat op een vredelievende
manier voor een uitkomst kon zorgen. In enkele jaren tijd groeide de aanhang
van deze partij tot bijna 800.000 kiezers. De Waalse politiekers
werden bang. Hun kaartenhuisje kon in elkaar zakken. Hun linkse partijen
kregen de Vlaamse linkse partijen in hun greep. En wat vroeger in het
communistische Rusland mogelijk was, gebeurde nu ook in België. Een, er was
een wet gestemd die kon gebruikt worden om het Vlaams Blok te kraken. Twee,
er werd een fanatiek anti-Vlaamse Waalse minister van Justitie benoemd. Drie,
er werd cynisch op de kosten van onder andere ook de Vlaamse
belastingbetalers een vzw opgericht, die veel subsidies kreeg om, en dit
onder controle van de linkse partijen, het Vlaams Blok voor het gerecht te
dagen. Vier, er werd een franskiljonse rechter aangeduid om in Gent over het
Vlaams Blok te oordelen. En die ene rechter, ja 't
is onbegrijpelijk: één man, oordeelde dat het Vlaams Blok met zijn 800.000
kiezers moest verdwijnen. Einde van de democratie en einde van de vrije
meningsuiting.
|
|
