|
Desondanks trad
na de oorlog België uiterst barbaars op tegen de oostfrontstrijders.
Paul Struye, katholiek minister van Justitie, vond
dat alle oostfronters nationaal-socialisten waren,
en dus moesten ze uitgeroeid worden. Wraak op politieke tegenstanders dus. Zo
liet hij 105 terechtstellingen uitvoeren tussen 20 maart 1947 en 20 november
1948.
Bovendien waren kort na het einde van de oorlog sommige familieleden en
vriendinnen van deze jongens reeds het slachtoffer
geweest van beestachtige vernederingen. Meisjes werden in het openbaar
ontkleed en hakenkruisen werden op hun bloot lichaam geverfd. Vrouwen werden
het hoofd kaal geschoren om ze daarna op een beestenkar door de straten te
rijden en te bespotten. Sommige meisjes werden zelfs per opbod verkocht en de
koper kon hen ongestraft dagenlang verkrachten.
De geschiedenisboeken in België vermelden deze en andere feiten niet. Daarin
wordt enkel verteld dat de oostfrontsoldaten met de nazi's collaboreerden en
dus slechteriken waren. In hoeverre zijn zulke boeken in België en in andere
landen te vertrouwen, waarin de waarheid wordt verdraaid of niet volledig
wordt verteld? Wat is de waarde van de geschiedenislessen in de scholen,
waarin de leraars zulke boeken moeten gebruiken?
* * *
|
|
