|
Al die gevallen
kameraden! Maar oppassen geblazen en gedisciplineerd blijven! Ze moesten in
tirailleursformatie blijven om niet op hun eigen makkers
te schieten. Plots stopte het vijandelijk vuur. Twintig meter vóór hen gingen
de Duitsers in hun mitrailleursput rechtop staan.
Ze waren met z'n drieën en staken de armen in de
lucht ten teken van overgave. Ze hadden geen kogels meer. Maar de Belgen
bleven verder stormen. Camille en de zijnen hadden te veel vrienden verloren
en hun woede kende geen grenzen meer. Met rode ogen sprongen ze in de put en
staken, staken, staken... Die Duitse jongens veranderden in een rode
vleesmassa en het beeld van hun hoofd, zo groot als een ballon, zal Camille
voor de rest van zijn dagen steeds op zijn netvlies zien nazinderen...
Kort nadien besloot de legerleiding dat alle infanteristen die vader waren,
overgeplaatst werden naar de artillerie, omdat daar minder doden vielen. Alzo werd Camille artillerist en leerde paardrijden, omdat
de kanonnen toen nog door paarden werden voortgetrokken.
|
|
|
Grootvader Camille als artillerist
|
Hulpvaardig
als hij was, maakte hij er spoedig nieuwe vrienden. En op een dag gebeurde
het. Hij was in de stal bezig met de paarden te verzorgen toen zijn beste
vriend binnenstormde. Met zijn hand aan de keel kon hij nog net met schorre
stem uitroepen: "De Duitsers smijten met gas". Gelukkig had de
vooruitziende Camille steeds zijn gasmasker in handbereik.
Hoewel
hij wat gas in zijn longen kreeg, ontsnapte hij daardoor aan de dood. Kort
daarop veranderde de wind van richting en dreef de gaswolk terug naar de
Duitsers. Die dag stierven verscheidene vrienden van Camille. Zijn longen
liepen lichte schade op, waardoor hij er tot het einde van zijn leven zo nu
en dan problemen mee had. En al zijn tanden vielen ook uit, zodat hij zich
van jongs af aan heeft moeten behelpen met een kunstgebit.
* * *
|
|
