|
Die dag waren
de dieren nogal zenuwachtig. Om zijn paard wat te kalmeren had Edmond het uit de stal gehaald. Nu stond hij aan de
drinkbak. Het paard zoog voorzichtig en geruisloos het koele water op. Al
vele maanden hadden ze samen gewerkt en de moeilijke manoeuvres van het leger
uitgevoerd. Edmond wist dat hij in alle
omstandigheden op zijn trouwe metgezel kon rekenen. Om naar de drinkbak te
gaan was het zelfs niet nodig om zijn viervoeter op te tuigen. Hij sprak het
dier voortdurend vriendelijk toe. "Awel, hebt ge genoeg gedronken? Dan
gaan we terugkeren, hé".
Met een lenige sprong belandde hij op de rug van zijn ongezadelde
vriend en reed terug naar de stalling. De oren van het dier waren voortdurend
in beweging om alle geluiden op te vangen. Blijkbaar genoot het van het
deuntje dat de ruiter aan het fluiten was, want zijn oren waren meestal naar
achteren gericht.
Uit de tegenovergestelde richting kwam een groepje infanteristen
aangewandeld. Tussen de verschillende wapens was er steeds een gezonde naijver, die door de oversten gaarne werd aangewakkerd.
Edmond passeerde de voetsoldaten en glimlachte naar
hen. Halverwege het groepje gekomen, maakte plots één van hen een schel
geluid. Het paard schrok hevig en schoot in volle vaart vooruit. Edmond had nog net de tijd om de manen vast te grijpen.
De kortste weg naar de stal liep door een bos. In wilde galop naderden ze de
bomen met gevaarlijk laag hangende takken. Edmond
drukte zijn hoofd tegen de uitgestrekte paardenhals. De takken schoren
rakelings zijn voorbijrazende hoofdkruin. Eén foutje en hij was er geweest! Edmond
verkoos echter zijn lichaam met een hoofd en keek daarom steevast naar de
hollende paardenhoeven en de wegspattende
aardkluiten.
Plots bleef zijn paard staan en hij vloog naar voren. Pardoes op de grond.
Hij keek om zich heen en zag dat hij in de stal lag. Over de staldeur heen
stond zijn paard naar hem te kijken. Zijn gevloek over die infanteriesoldaat
concurreerde met de schaterlach die de paardenkop teweeg bracht. Een scheut
in zijn schouder deed hem echter krimpen van de pijn.
Alzo maakte Edmond kennis
met de goede zorgen van het militair hospitaal. Sleutelbeenbreuk was de
diagnose. Enkele weken rust was het resultaat.
|
|
