|
Een artilleriegevecht is minder spectaculair
dan een infanterieaanval omdat de afstand tot de vijand veel groter is. Toch
waren er zo van die dagen dat de Belgische artillerie het mikpunt werd en dat
Edmond en zijn vrienden nog bleker zagen dan Pietje
de Dood.
Zoals op de dag dat het bevel weerklonk: "Bajonet op!". De Duitse
infanterie was doorheen de Belgische infanterie gestoten en stevende nu recht
op de Belgische artillerie af, die zich zoals gewoonlijk achter een bos
verdoken had opgesteld. Edmond en zijn vrienden
werden bleek van de spanning. Voor een lijf aan lijf gevecht waren ze niet zo
goed uitgerust. Ze wisten dat de goed bewapende Duitse infanteristen grote
mannen waren die vochten in lichte kledij met opgerolde hemdsmouwen. Kwestie
van zich gemakkelijk te kunnen bewegen. De Belgische artilleristen daarentegen hadden kleine geweren met korte bajonetten,
die geschikt waren voor verplaatsingen te paard en enkel konden dienen als
laatste redmiddel. Bovendien was hun kledij veel te zwaar voor een lijf aan
lijf.
Met angst beloerden ze, bajonet op 't geweer, de
donkere bosrand vóór hen. Dáár zouden de nazi's komen uitstormen. Seconden
leken minuten, minuten leken uren. Gelukkig heeft dat gevecht nooit plaats
gehad omdat de Belgische infanterie de vijand toch nog tijdig heeft kunnen
terugslaan.
Het werd inderdaad telkens gruwelijk als ze in contact kwamen met de
infanterie. Op een dag was hun eenheid één der laatste die zich via een brug
moest terugtrekken. Vóór die smalle doorgang zat een Belgische
mitrailleursnest, die de opdracht had om de brug tot het uiterste te
verdedigen zolang er nog troepen waren die over de brug moesten geraken. Op
de andere oever zag Edmond een groep ingegraven
Belgische gendarmes. Deze hielden het wapen gericht
op de mitrailleurschutters voor het geval ze hun post zouden verlaten.
Op een andere dag waren de artilleristen net over een rivier geraakt, op de
voet gevolgd door de Duitsers. Een Belgische infanterie-eenheid had gelukkiglijk op de oever post gevat en begon direct te
schieten. Mitrailleurvuur.
De Duitsers trachtten echter een doorbraak te forceren. Onder een moordende
kogelregen wilden ze op rubberbootjes de rivier oversteken. Ze sneuvelden met
hopen en verdronken. Geen enkel vaartuig hield het langer dan een paar minuten
vol.
En toen zag Edmond tot wat
de Duitse monsterdiscipline in staat was. Hoewel het een hopeloze strijd was,
gaven de nazi's niet op. Hun soldaten werden in rijen opgesteld. Bij elke
instapplaats stond een officier die hen met zijn pistool dwong in de bootjes
plaats te nemen.
Het uiteindelijk resultaat van deze strijd heeft Edmond
niet kunnen meemaken, want de artilleristen kregen een nieuwe opdracht.
|
|
