|
De ogen van de
SS'er puilden uit van woede. Die kleine Gentenaar durfde het aan om de Duitse
zusters te beschuldigen van diefstal! Zoiets had hij nog nooit meegemaakt.
Nu waren ook Schwester Margareta en Schwester Hilde uit hun stoel recht gesprongen en
protesteerden heftig.
-- Durft gij zó iets zeggen?!
-- Ja! Dát is de waarheid, weergalmde Edmonds
antwoord. Hij dacht: 't Is al of niets, 't is erop
of eronder, en hij begon even hard te schreeuwen als die Duitser. Dat is de
enige mogelijkheid om hem te overbluffen, redeneerde hij.
-- De waarheid? Bewijs die waarheid, beval de SS'er.
-- Schwester Margareta en Schwester
Hilde zijn de enigen die de sleutels bezitten van de voorraadkamers. Zij, en
alleen zij kunnen dus het voedsel gestolen hebben!
Van zulke keiharde redenering viel de SS-officier
achterover in de bureaustoel. Met open mond zat hij naar Edmond
te staren. En daarna bekeek hij de twee Schwestern.
-- Ik heb hem enkele maanden geleden brood zien geven aan een oud vrouwtje,
stamelde Margareta ter verdediging.
-- Dat kan niet, reageerde Edmond die pas nu wist
dat Margareta deze kleine bijstand had opgemerkt. Zijn hersenen werkten nu op
topsnelheid. Dat kan niet, herhaalde hij, en mocht het toch
waar geweest zijn, dan moest Schwester Margareta
zulke diefstal direct gemeld hebben aan de SS, eindigde hij zijn betoog
tegenover de officier.
De SS'er zat paf in zijn stoel. Tegen zo veel argumentatie kon hij niet op.
Plots sprong hij recht en gebood de twee zusters om hem te volgen. Samen
verdwenen ze door het gat van de timmerman.
Dit was het laatste wat Edmond van de twee Schwestern zag...
* * * * *
|
