|
dokter Herlijk ging achter zijn bureau
zitten en schreef ziekteverlof voor.
* * * * * * *
Thuis zat Edmond daarna niet stil. Hij bereidde
zijn gezin voor op wat komen ging. Want hij wist dat het ergste nog ging
gebeuren van zodra hij ondergedoken was. Met Clarisse en zijn zoontje
herhaalde hij alle mogelijke scenario's. Niets mocht aan het toeval
overgelaten worden. Hij pijnigde zijn hersenen om te voorzien wat de nazi's
zoal tegen hen konden ondernemen. Samen met zijn vrouw herhaalde hij
dagelijks elke mogelijke tegenactie. Nooit mocht er paniek uitbreken en bij
elke toestand moest als in een routine worden gereageerd.
Op het einde van zijn ziekteverlof was hij tevreden. Hij was er bijna zeker
van dat zijn gezin het ging overleven. Bijna...
* * * * * * *
Vol moed stapte hij het kabinet van dokter Herlijk
binnen. De handdoek had hij wijselijk thuis gelaten en met een brede glimlach
verklaarde hij dat zijn arm "dankzij de goede zorgen" van de geneesheer was hersteld.
"Dokter, ik ben u eeuwig dankbaar. Dankzij u kan
ik nu terug voor mijn gezin gaan werken." En om te bewijzen dat hij zijn
arm nu perfect kon bewegen, draaide Edmond hem in
alle mogelijke bochten.
Herlijk bekeek zijn patiënt doordringend vanachter
zijn bureau. Klonken die woorden meesmuilend of oprecht? Plots leek Herlijk tevreden en verklaarde Edmond
arbeidsgeschikt. Het was eigenlijk moeilijk uit te maken wie van de twee het
gelukkigst was met de "genezing". Edmond
was alleszins weer een stapje verder geraakt in zijn plan. En van het verder
verloop van de oorlog ging het afhangen wie van deze twee mannen, Herlijk of Edmond, er op het einde
zonder kleerscheuren zou afkomen.
Er waren toen drie soorten Belgen. Eerst waren er de "neutralen"
die geen partij kozen en hoopten hierdoor geen problemen te krijgen. Dan
waren er de mensen van de "witte brigade", de verzetsstrijders die
zich tegen de nazi's groepeerden. En dan waren er ook de collaborateurs, die
om verschillende redenen de kant van de nazi's hadden gekozen. Hoewel de
Walen de minste redenen hadden om dit te doen, leverden ze toch de grootste
collaborateur: Léon Degrelle, die het Waals legioen oprichtte en Sturmbannführer werd. De Vlamingen hadden meer redenen om
te collaboreren. Na eeuwenlange Franstalige onderdrukking, zagen ze in de
aanverwante Duitse taal een element van bondgenootschap. Maar stilaan werden
vele Vlaamse groepen misnoegd, omdat de nazi's diegenen bevoordeelden die
Duits in plaats van Nederlands spraken.
De dag nadat hij terug arbeidsgeschikt was verklaard, nam Edmond
afscheid van Clarisse en zijn zoontje henry voor zijn laatste reis naar
Duitsland tijdens Wereldoorlog II.
|
|
