- N m11 h17,7 -
"maar nu is het verstandiger om terug naar uw soortgenoten te vliegen, want ik zie beweging bij de tenten. Enkele van mijn maten zouden u wel eens in een souvenir durven veranderen." Hij streelde het diertje even en het vloog levenslustig de blauwe hemel tegemoet. Terwijl henry had genoten van het knusse onderonsje met de cigale, waren alle manschappen wakker geworden. Doordat ze de etiketten van de twee waterflessen in henry's handen vanaf hun tenten niet konden lezen, namen zij ze voor wijnflessen. De militairen stonden nu van op afstand vol bewondering naar die 'koene Vlaamse zeeman' te kijken. Hoe was dát nu mogelijk. Pas gisteren was hij stomdronken binnengebracht en nu, een paar uur later, lag hij daar onder die boom weeral volop te zuipen, precies alsof hem dat niets had gedaan. Hun verbazing steeg nog meer toen henry zich een beetje later zonder waggelen of strompelen, doch integendeel netjes rechtop door het kamp verplaatste. Voor de rest van de reis kon henry op het nodige respect rekenen en dit niet alleen vanwege zijn graad. Voor de thuisreis was de voorziene DC6 niet beschikbaar. Het vliegtuig werd vervangen door twee Flying Box Cars; twee, omdat in zo'n Box minder plaats was. Deze vliegende gevallen geleken meer op gevleugelde, metalen bekistingen dan op wat anders. Eén ding sprak in hun voordeel: er was nog nooit een Flying Box Car neergestort. Tenminste, zo werd toch verteld. Normaal werden ze gebruikt om er paracommando's mee te droppen. Niemand mocht zelfs zonder parachute met het toestel vervoerd worden. Misschien toch een kwestie van zekerheid... Op het vliegveld kregen henry en zijn groep dan ook rap rap rap een spoedcursus in valschermspringen. Het modern valscherm zag er uit als een grote rugzak en werd als dusdanig ook vastgesjord. Een instructeur blies verzameling in een halve cirkel en begon uit te leggen waarvoor alle riempjes dienden. Het werd een gewriemel van je welste. Onder de hete zon kreeg een uitermate dikke korporaal het benauwd omdat hij nog niet eens de buikriem rond zijn middel kreeg, terwijl de anderen al volop uitleg kregen hoe ze met de parachute uit een vliegtuig moesten springen. Toen iedereen de Flying Box kon binnenstappen, merkte henry dat de half voorovergebogen korporaal nog steeds de gesptong niet in het verste gaatje had gekregen. De ronde, paniekerige kop van de man zag bloedrood en de transpiratie druppelde van zijn kin. Hij zag zich voorzeker al in de brandende Flying Box met een onbuikbaar valscherm naar beneden storten. Eerst controleerde henry of hij niet verkeerd handelde. Maar toen bleek dat de riem werkelijk te kort was, riep hij dat het vliegtuig niet mocht opstijgen en beval dat de instructeur terug uit het vliegtuig moest komen om het nodige te doen. Eigenlijk was dit de taak van de officier met de hoogste graad van de groep, maar die zat al in het vliegtuig... Dus, henry deed het.