- N m12 h19,10 -

NIET   KLEIN   GEKREGEN

Hoe trachtte onderdirecteur Grauwlijk je verzet te breken?

Deze taak had hij blijkbaar van hogerhand gekregen. Hij begon me alle opdrachten te geven, waarmee de andere leraars en studiemeesters moeilijkheden hadden. Ik kreeg het ambetantste toezicht, de vervelendste taken en de moeilijkste klassen.

Ik moet er een beetje om lachen omdat zoiets tegen een ex-marinier toch niet volstaat?

Dat is juist. Maar het was duidelijk de bedoeling van de directie om slechte rapporten te kunnen maken telkens als ik faalde in een opdracht. Met zo'n dossier konden ze me dan uit de stadsscholen verwijderen. Als marinier leerde ik dat de aanval de beste verdediging is. Ik keerde de rollen om en maakte het hén moeilijk.

Konden ze rapporten opmaken?

Ik zal je even een voorbeeld geven. Op zekere morgen riep Grauwlijk me bij zich om een rapport te tekenen. Er stond in dat ik twee of drie weken voordien op een bepaald uur mijn werk niet had gedaan. Ik kon me niet meer herinneren wat ik drie weken voordien precies op dat uur had gedaan. Ik ondertekende voor 'gezien maar niet akkoord'. Naderhand diende ik een bezwaarschrift in. Vanaf die dag staken kleine papiertjes in mijn vestzak. Om de twee uur ging ik naar het toilet en noteerde er van minuut tot minuut welk werk ik uitgevoerd had. Grauwlijks trucs mislukten vanaf dan tot zijn ontsteltenis.

Herinner jij je nog die vervelende taken die je kreeg?

Bijvoorbeeld het toezicht 's avonds in de geopende fietsenstalling. Daar moest ik de bewaking doen vanaf het einde van de school om vijf uur en dit tot zes uur voor de laatkomers, terwijl al mijn collega's al lang naar huis waren vertrokken. Maar ik boog dit om tot iets positiefs: ik las er tussen mijn bewaking door Franse pocketboekjes, als voorbereiding voor mijn ingangsexamen van zeemachtofficier.

Eigenlijk heb jij de directie overwonnen.

Ja. Ik beschouwde haar als de vijand Goliath. Hij moest verslagen worden. Net zoals David heb ik het ook niet gemakkelijk gehad. Eén keer zelfs moeilijk. De stress die het voortdurend opletten, van minuut tot minuut, teweeg bracht, bezorgde me eens een raar gevoel. Ik was 's avonds al een tijdje na Carels in de Merelstraat thuisgekomen. Ik stond recht in de eetplaats toen het begon. Ik kreeg plots een rilling over de rug en 't was precies alsof daarna een enorme spin van binnenin mijn voet langs de binnenkant van mijn beenspieren naar omhoog begon te kruipen. Ze schudde zich met haar lange poten al schurend een weg naar boven. Hoe hoger ze kwam, hoe vlugger ze vorderde, recht naar mijn borst. Op dat moment maakten mijn hersenen een griezelig, tintelend, oorverdovend oe-oe-oefff-geluid en mijn oren begonnen te