- N m14 h29,3 -

-- Ik weet het. De meesten komen van ver, madam.

-- Maar, meneer, kijk ne keer daar. Daar is toch nog zand over om er enkele stoelen op te zetten.

-- Ik mag niet, ik mag niet, pufte de strandstoelhouder en henry was verbaasd over het koelbloedig geduld van de man.

-- En kijk, in uw cabine staan nog een hoop strandstoelen. Daar kunt ge toch wel vier van missen, zeker.

-- Madam, ik mag niet!

-- Toe, toe. 't Is niemand die het ziet. Ge ziet er anders zo'n sympathieke uit.

Ten einde raad en om van het gezaag van dat mens verlost te zijn, kroop de man in zijn cabine en zette vandaar op zijn strook zand nabij de dijkmuur vier strandstoelen ineen. Na de korte afrekening ging de verhuurder terug op de dijk staan.

 

De strandstoelen stonden netjes naast elkaar met de rugleuning naar de dijk. Uiterst links zat henry. Naast hem Monique en vervolgens MM en Dikmans. Een eindje vóór hen zagen en hoorden ze de bruisende golven keer om keer omslaan, waarna ze zich in een vloeiende beweging terug trokken. Een zalig gevoel van het nietsdoen bekroop henry. Stil en rustig lag hij te mijmeren hoe het leven op vele momenten toch schoon kon zijn. Aan weerskanten van de zandstrook stonden fleurige strandstoelen, waarin zonnekloppers ook lagen te genieten.

 

En toen gebeurde het plots, terwijl henry in die enkele minuten niet eens anders was gaan zitten.

 

Zijn strandstoel sloeg door en hij viel achterover, plat op de grond, op zijn rug bovenop zijn ineengeschoven stoel. Automatisch had hij zijn handen naar achteren gebracht om zijn val te breken.

 

Strandstoelen met schaargewricht.

 

 

Daar lag hij dan. Roerloos. Hij kon niet opstaan. Was precies vastgenageld aan de grond. Met paniek kom ik er zeker niet, dacht hij. Kalm blijven. Monique keek eens naar links.

-- Waarom blijft ge daar liggen? zei ze. Sta toch op.

-- Ik geraak niet recht, antwoordde henry, ge zult me moeten meehelpen.

-- Meehelpen? Om op te staan?

-- Ja. Ik zit vast.

-- Vast? Hoe is dat mogelijk? zei ze ongelovig, terwijl ze nog steeds bleef zitten.

-- Met mijn handen. Die zitten vast.

Het was echter niet meer nodig dat noch Monique noch haar ouders tussenbeide kwamen, want de strandstoelhouder had de situatie al vanop de dijk gezien. Met bekwame spoed kwam hij toegesneld en trok meteen het schaargewricht van de stoel open.