|
niet hoe zoiets mogelijk was. Zijn vader had moeite om zich kalm
te houden, liep om de tafel heen en kwam naast Zatmans
staan.
-- Hoe? Hoe, ge hebt nog niets beslist? vroeg Edmond zo voorzichtig mogelijk.
-- Hebben we al iets beslist? Zatlijk, heb ik al
iets beslist?
-- Nee. Ge hebt nog niets beslist.
Nu werd het Edmond stilaan te machtig. Met zo'n dronkenmanspraat kon dat nog uren duren.
-- Dan wordt het tijd dat ge iets beslist,
verduidelijkte Edmond. Gans België is aan het
wachten.
-- Aha, Zatlijk, gans België is aan het wachten...
-- Ge moet naar de radio bellen en uw beslissing
meedelen, vervolgde Edmond. Blijft ge verder staken of niet?
-- Ga ik verder staken of niet? schuddebolde Zatmans.
-- Gij beslist, drong Edmond
aan.
-- En ik beslis. Haha. Ik beslis, zei de stilaan naar links zakkende
dronkaard. Edmond moest hem nu beginnen
ondersteunen.
-- Jongen, zoek ondertussen het telefoonnummer van de radio op, richtte Edmond zich tot zijn zoon.
En terwijl henry ijverig aan het zoeken was, bleef Edmond
bij Zatmans aandringen.
-- De radio zal uw beslissing meedelen.
-- O, dat is goed. Zet de radio dan wat luider, lispelde Zatmans.
-- Ja, maar, ge moet nog eerst beslissen, hé, dramde
Edmond door.
-- Ah! Ge moet nog eerst beslissen, lulde Zatmans.
-- Nee! Gij! Gij! Gij moet nog eerst beslissen.
-- Ah! Ik moet eerst nog beslissen.
-- Pa, ik heb het telefoonnummer gevonden, informeerde henry.
-- Goed, jongen. Gij zult moeten bellen, want ik
moet hem blijven ondersteunen of hij valt op de grond. Wel, wat wordt het:
verder staken of niet? vroeg Edmond, die zich over Zatmans heen boog.
-- Verder staken of niet. Wat gaan we doen, Zatlijk?
smeekte Zatmans.
-- Gij moet dat weten, hé, Zatmans.
Gij zijt de baas.
-- Ja, maar, wat zoudt gij
doen?
-- Awel, ik zou blijven staken, schokschouderde Zatlijk,
die ondertussen op zijn stoel meer lag dan zat.
-- Dá... Dát is gesproken, zie, reageerde Zatmans.
Goed, Zatlijk. Dat is nu eens een secretaris, zie.
Niemand heeft zo'n goede secretaris, zie. Gij wilt blijven staken? Awel, dan blijven we staken.
-- Maar, Zatmans, dat is..., begon Edmond.
-- Niks te ma... te maren. Gezegd is gezegd. Wij staken!
-- Jongen, geef het bericht door, zei Edmond
droevig tot zijn zoon.
Deze draaide aarzelend het nummer, terwijl hij naar die
vet betaalde zatlappen keek, die toch hun wedde tijdens de staking verder
kregen.
-- Met de radio? Ik ben hier ten huize van Zatmans,
zei henry.
-- Ah ja. En is er nieuws?
-- Ja. De staking wordt verder gezet.
-- In orde. We zenden het direct uit. Dank u.
Enkele minuten later werd het radioprogramma onderbroken voor een
'belangrijke mededeling' en wist iedereen meteen dat de staking voort duurde.
En... henry wist meteen genoeg over de 'nieuwe' socialisten.
|
|
