- 086 -

om die datum later te blijven vieren. Mijn ouders vertrouwden me en lieten me alles regelen wat normaal van de ouders van een bruidegom in die tijd verwacht werd.

Wat werd er in die tijd van hen verwacht?

De ouders van de jongen zorgden voor de administratieve regelingen en voor het vervoer. Dus nam ik contact met de 'Dienst Bevolking' van Gent, met een patroon van ceremoniewagens en met de pastoor van de Sint-Coletakerk.

Ben jij voor de katholieke kerk getrouwd?

Ja, dat was een eis van mijn toekomstige schoonmoeder, niet omdat ze katholiek was, maar wel omdat ze algeheel in de belangstelling wilde staan van haar gebuurte. Die kerk stond immers om de hoek nabij haar huis. Voor mij ontstond daardoor een probleem, het zoveelste dat Madam Moeilijk me bezorgde. Hoewel ik bij mijn geboorte wel katholiek gedoopt was en mijn eerste communie had gedaan, had ik geen plechtige communie gedaan en was ik bovendien protestants opgevoed. Ofschoon de tijd van de inquisitie al zeer lang voorbij was, stonden die twee christelijke godsdiensten nog steeds als kat en hond tegenover elkaar. Ik stapte naar de strenge pastoor van de Sint-Coletakerk, met tegenzin, omdat ik van mijn Tantzet wist dat hij onder vier ogen aan meisjes, die wilden huwen voor de kerk, onwelvoeglijke, intieme vragen stelde. Maar 't werd nog erger dan dat: hij weigerde mijn huwelijk met Monique in te zegenen, tenzij... "Tenzij de deken van Ledeberg akkoord gaat", orakelde hij.

Ben je dan naar de deken van Ledeberg gegaan?

 Ik wilde Monique de schoonste dag van haar leven bezorgen, een dag die ze gans haar leven zou herinneren. Daarom zorgde ik voor alle nodige administratieve formaliteiten op het stadhuis en bestelde vijf grote, chique, zwarte auto's om elk familielid en iedere genodigde op te halen, rond te leiden en na de plechtigheid 's nachts terug naar huis te brengen. Daarom ook vernederde ik me door bij de deken van Ledeberg te gaan schooien om in die kerk te mogen trouwen.

Voelde je dit werkelijk aan als een vernedering?

Mijn ouders hadden zóveel gedaan voor mij en nu deelde Madam Moeilijk met Dikmans de lakens uit. Dat klopte niet. Dat vond ik vernederend voor mijn ouders. Eisen, maar er niets voor doen. Monique werkte bijvoorbeeld al van haar vijftien jaar, maar tijdens een bijeenkomst van onze ouders bleek dat ze zelfs niet eens geld kreeg om er een gedeelte van ons meubilair mee te helpen kopen. Dikmans was voyageur en had het geld dat ze zes jaar lang had verdiend, gebruikt om onder andere voor zich een auto te kopen. Ik heb toen maar alles zelf betaald met het geld dat ik in negen maanden had verdiend. En, stel je voor: toen ik met Monique de meubelwinkels begon af te lopen, wilde Madam Moeilijk meegaan om met míjn geld voor ons de meubels uit te kiezen. Dat ging echt te ver en ik weigerde.