|
Op 10 mei 1940 brak de hel los.
Nazi-Duitsland, dat zich al lang grondig op de oorlog had voorbereid, was het
neutraal België binnengevallen. Deze
Belgische strijd zal de geschiedenis ingaan als de '18-daagse Veldtocht'.
Edmond kreeg nu geen tijd om zijn zesentwintigste
verjaardag knusjes te beginnen vieren. Als Gentenaar had hij bij zijn makkers de bijnaam 'Strop' gekregen. Tijdens de vele
oefeningen in de voorbije dagen was hij van zijn twee paarden gaan houden en
had het kleinste Stropke genoemd. Het was een
vinnig paardje dat hem toeliet vlug te reageren op vijandelijke acties. Stropke zwoegde nu hard om samen met de andere paarden de
zware kanonnen vooruit te krijgen. Daar waar de weg het toeliet werd zelfs
gedraafd. Het zwaar bewapend nazi-leger van Hitler noopte de Belgen
voortdurend achteruit te trekken. Regelmatig stonden ze echter stil, keerden
hun geschutsstukken naar de onzichtbare vijand die
hen op de hielen zat en vuurden hun obussen af. Na zes dagen en nachten was
Nederland ondanks z'n vele waterlopen reeds door
Hitler overmeesterd. Dat was een tegenslag voor het kleinere België, maar het
gaf niet op. Edmond kwam met zijn makkers in situaties terecht waarin de zenuwen erg op de proef
werden gesteld.
Eens moesten ze hun kanonnen richten op Gent. De schrik sloeg om Edmonds hart. Daar woonde immers zijn vrouw met zijn
familie. Gelukkig bleef het bevel om te vuren achterwege en moesten ze voor
de zoveelste keer achteruittrekken.
Op een andere keer reden ze op een lange, rechte baan en ontploften plots
rechts van hun langgerekte colonne enkele obussen. Paarden begonnen te
steigeren. Van op Stropke dook Edmond
regelrecht in de gracht naast de weg. Blijkbaar hadden ze allemaal het zelfde
idee gehad, want toen hij op keek, zag hij rondom zich al zijn makkers, die holderdebolder door elkaar lagen. De
detachementcommandant was van zijn in paniek rondspringende volbloed recht in
een modderpoel gedonderd. Uiterst kalm stond hij recht en in zijn zwart en
zwaar geworden nat uniform beval hij stoïcijnsgeweg:
"Ordonnans! Mijn ander uniform!".
Ondertussen stonden al de paarden en kanonnen midden op de weg. Het werd een
tijdje stil. Vanwaar werden ze beschoten? In de verte bemerkten ze boven een
bos een 'ballon captif'. Met de verrekijker konden
ze gemakkelijk de Duitse waarnemer zien. Hij gaf blijkbaar richtlijnen aan
zijn artillerie, die ergens achter dat bos was opgesteld. Kabelballons werden
door de Duitsers als verplaatsbare uitkijkposten gebruikt. Plots viel een
tweede serie obussen rondom hen neer. Deze keer veel dichter. Als ze in hun
grachten bleven, werden ze een perfect doelwit voor de vijand. "Te
paard! Te paard!". Het bevel kwam net op tijd. Met z'n
allen sprongen ze op hun paard en stormden met hun kanonnen uit het gezicht
van de Duitse observator.
|
|
