- 522 - |
|||||||
GEHEIME
VERLOVING - 19 DECEMBER 1991 Een gemakkelijk
te onthouden datum, die verlovingsdag. Een donderdag, waarop henry - na het
wekelijks bezoek aan de Marinebasis Zeebrugge en de gebruikelijke boodschappen
met Timi - zich met haar in het geheim verloofde in het Hotel La Sapinière.
En hij deed dit op een enige manier. Dus niet geïnspireerd door de gekende
huwelijksaanzoeken vanuit kniestand van menige minnaar. Neen. Nadat ze genipt
hadden aan hun heerlijke champagnecoupe, mocht hij Timi geheel uitkleden!
Geheel! Beetje bij beetje deed hij dat zeer behoedzaam, hief daarna zijn Eva
op in beide armen en legde haar voorzichtig op het bed. Daar schoof hij de
ring over haar vinger. Daarna prezen ze zich allebei gelukkig in elkaars
armen en kusten elkaar intiem. “Maar dat is niet eerlijk, hé”, zei ze en
begon hem ook uit te kleden, terwijl ze innig naar elkaar glimlachten. Daarna
beleefden ze vurig seks. Eindelijk een nieuwe start, voor beiden. Het begin van
een succesvol nieuw leven. -- Zowel uw als mijn leven zal binnenkort veel beter
worden, beloofde henry. En, oh ja, nu zal ik de lakens niet meer hoeven te
verfrommelen vooraleer we de kamer verlaten. -- Ondertussen mogen mijn ouders er geen enkel flauw
vermoeden van hebben dat we ons verloofd hebben, zuchtte Timi. Ze zijn anders
in staat om elk contact tussen ons direct onmogelijk te maken. -- Als ze de inscriptie op de ring zien, kunt ge gerust
zeggen dat ik u in naam van Sven die ring heb gegeven. Ook dan is die
inscriptie niet gelogen, gniffelde henry. En nu ben ik benieuwd naar wat ge
nog te vertellen hebt, zei hij liefdevol, en ge moet u niet haasten. Er komen
nog donderdagen. -- Ja, maar daar zijn wel erge dingen tussen,
waarschuwde ze. En op die manier
vertelde Timi in evakostuum de ene donderdag na de andere in La Sapinière aan
de lopende band haar voornaamste jeugdherinneringen, terwijl ze genoot van
henry’s zacht gestreel. Maar van tijd tot tijd hielden zijn strelingen op…
uit respect. Uit respect voor Timi als ze een erg ding vertelde, waarvan ze
het slachtoffer was geweest. Haar vertellingen volgden elkaar op, maar niet
in chronologische volgorde. Soms waren ze lachwekkend, maar meestal erg
treurig. Het was om zo te zeggen onverstaanbaar dat daar zo’n prima meisje
uit voortgekomen was. Eerst begon ze over haar geboorte.
|
|||||||